![\"kip-kerrie\"](\"https:\/\/roald.tv\/wp-content\/uploads\/kip-kerrie.jpg\")
<\/p>\n<\/p>\n
Ik wil graag een Paasverhaal vertellen. Niet het paasverhaal van Jezus die stierf aan een kruis, maar het paasverhaal van de familie Schaap.<\/p>\n
<\/p>\n
We zitten met pasen aan de grote ronde tafel van mijn ouders. Mijn ouders tegenover me en mijn broer en zus zitten links van me. Mijn kleine neefje zit rechts van me.
\nMijn moeder weet heel goed wat iedereen lekker vind en maakt altijd heerlijke hapjes en pannetjes klaar, zodat iedereen geniet. Er is soep, salade, sat\u00e9saus en heerlijk beleg voor de stokbroodjes.
\nMijn neefje begint gulzig de kip-kerrie salade op een stokbroodje te smeren en peuzelt het snel op.
\nTerwijl wij nog aan de soep zitten kijken we ineens tegen een ondergesmeerd neefje aan; zijn hele neus zit onder een dikke klodder kip-kerrie salade. Mijn neefje heeft niks door en we schieten allemaal in de lach.
\nHet is een prachtig gezicht, zo\u2019n klein hoofdje met zo\u2019n grote klodder gele saus.
\nMaar mijn neefje schrikt van ons blikken, hij voelt zich betrapt en veegt zijn neus schoon en duikt onder de tafel.
\nWe proberen hem gerust te stellen. \u2018Joh, dat geeft niet\u2019 en \u2018kom maar weer een tafel\u2019. Maar niets helpt.
\nWat is er gebeurd? Schaamt hij zich? Heeft hij niet kunnen voldoen aan de norm in de groep? Waarom sluit hij zichzelf buiten?
\nWe kijken elkaar beteutert aan en ik wil iets doen. Maar wat? In een spontane bui pak ik de kip-kerrie salade en smeer een beetje op mijn neus, ga onder de tafel zitten bij mijn neefje en probeer contact te maken.
\nTerwijl ik glimlachend naar hem kijk, kijkt hij me tussen z\u2019n vingers door aan. En dan zegt hij \u2018Nee! Je moet je hele gezicht ondersmeren!\u2019<\/p>\n
Beduusd ga ik weer rustig boven de tafel zitten en bedenk me wat hij zojuist heeft gezegd.
\nHij verwoord precies hoe ik me vaak voel. Is dat niet wat we ten diepste willen als we onszelf hebben buitengesloten of als we het gevoel hebben niet aan de normen van de groep te kunnen voldoen?
\nEn dan moet ik denken aan het echte paasverhaal: Jezus die sterft voor ons. Jezus moet mijn neefje perfect hebben aangevoeld. Jezus snapt hoe wij mensen in elkaar zitten.
\nDoor dieper door het slijk te gaan dan wijzelf, ontwapend Jezus onze schaamte, ons gevoel van falen. En zo verbind hij zich aan ons.\u00a0 Waar we dachten dat we gescheiden waren van God, bewijst Jezus het tegendeel.
\nJezus verlaat zijn hemel, en gaat bij ons onder de tafel zitten, met zijn hele gezicht ondergesmeerd met kip-kerrie.<\/p>\n
<\/p>\n
De kerk heeft het vaak over het koninkrijk. Maar waar is het koninkrijk in deze gebeurtenis aan tafel?
\nJaren heb ik geloofd dat het koninkrijk aan tafel is, waar we heerlijk samen eten. En wie van tafel is gegaan moet zelf weer terugkomen, want hier is het; aan tafel!
\nEnkele jaren geleden leerde ik dat we het koninkrijk kunnen brengen. Door van tafel te gaan en eten en drinken te brengen op plaatsen buiten de tafel. En dan vluchten we snel weer terug naar de tafel.
\nSinds kort denk ik niet meer dat het koninkrijk aan tafel is, of te brengen is. Jezus zegt \u2018zoek eerst het koninkrijk van God\u2019. We moeten het dus zoeken, het koninkrijk is er al, we zien het alleen nog niet.
\nWat gebeurt er als we het koninkrijk gaan zoeken? Dan moeten we creatief worden, op ontdekkingstocht gaan en op plekken kijken waar we zelf nog niet zijn. Zien we het als we de tafel echt durven verlaten. Durven we een tijdje onder de tafel te zijn?<\/p>\n
Jezus verliet zijn hemel om zich helemaal te verbinden aan ons. Wat zou \u00f3ns hemeltje kunnen zijn wat we moeten achterlaten?
\nDat is voor iedereen weer anders. Ik denk dat we een hemeltje hebben die bestaat uit twee dingen:<\/p>\n
Wat zou er gebeuren als we deze houten daken en stenen muren zouden achterlaten? Dan ontstaat er een spanning waar niet even snel van weg kunnen vluchten. Dan zullen we net als ieder ander de moeilijke vragen aan moeten gaan. En wat gebeurt er als we ons niet alleen omringen met gelijkgestemden? Dan worden we gescherpt. En wat als we geen zekerheid en comfort meer hebben. Hoe gaan we dan om met de rauwe werkelijkheid?<\/p>\n
Dan hebben we echt geloof nodig. Want in een veilige omgeving schetsen onze woorden hooguit wat we zouden willen geloven. Maar als we in de spanning leven, zullen we iets met die spanning moeten doen.
\nDaden vertellen ons en anderen wat we werkelijk geloven.<\/p>\n
Wat we als kerk moeten meenemen is de moed om midden in de spanning te leven, en om goede werken te doen. Te lang hebben we gepraat en daarmee een gedachtenwereld gemaakt. Maar als we goede werken gaan doen, door ons te verbinden aan mensen die onder de tafel zijn geraakt; mensen die buiten de normen van groep zijn gevallen. Onze vrienden, buren. De vreemdelingen, de misfits. De ouderen en onze tieners.<\/p>\n
Het koninkrijk moeten we zoeken. Dat betekent dat we onszelf moeten toestaan om af en toe te falen, want zoeken betekent niet dat je altijd direct vindt. Door genadig naar onszelf en anderen te zijn geven we elkaar de mogelijkheid om te spelen. Want buiten je comfortabele muren te gaan is spannend. Soms moeten we elkaar op een speelse manier uitdagen om dit in kleine stapjes te doen. Eerst maar even wennen en proberen, voordat we grote verwachtingen en nieuwe modellen en normen gaan opstellen.<\/p>\n
Durven we buiten ons \u2018hout & steen\u2019 te stappen?
\nDurven we onze kerk binnenstebuiten te keren?<\/p>\n
Dit verhaal is afkomstig uit mijn\u00a0aankomende boek, album en spel \u2018Kerk Binnenstebuiten\u2019.
\nWil jij helpen om dit album mogelijk te maken? Dat kan door op http:\/\/www.kerkbinnenstebuiten.nl<\/a> een bestelling te doen of te doneren. Alvast super bedankt!<\/p>\nVideo<\/h2>\n\n