Het sneeuwt met grote vlokken, de lucht is lichtgrijs en de straat witgespikkeld. Wat een heerlijk gezicht.

Dit weekend waren de laatste 2 optredens van de november tour. Vanmorgen wakker gemaakt door de deurbel want Hanne en Tim stonden voor de deur om m’n piano terug te brengen.
Gister was een hele mooie avond. ’t Boothstraat kerkje was knoepersvol met veel bekenden, vrienden, Utrechters, studenten. We hadden een korte set, omdat de buurt graag om 22 uur slaapt, dus moest ik wat minder praten tussen de liedjes. Jammer. Ik had graag nog wat verteld over blote billen liedjes, hoevaak ik ‘Schitterend’ herschreven heb, over de bijbelversen die verstopt zitten in ‘ chaos’, over hoe ‘gewoon’ mijn favoriete liedje ever blijft, over hoe onbegrijpelijk de genade van God is dat hij z’n bloedeigen ‘lieveling’ inruilt voor ons, over hoe Nederland is en hoe het ‘voorzichtig’ aan steeds mooier zal worden.

Ik heb erg genoten van de leuke reacties van iedereen. Wat gaaf toch om zo m’n liedjes te kunnen zingen voor de mensen die dicht bij me staan. t Voelde als een thuiswedstrijd, maar ik moet toegeven dat ik het spannend vond om zulke kwetsbare liedjes te zingen voor de mensen die ik goed ken. Dan kan ik me ineens niet meer zo verstoppen achter m’n microfoon.

Wat heb ik veel zin gekregen om een plaat op te gaan nemen. Nieuwe optredens te gaan doen. Met een volle band te gaan spelen, samen met t luisteraars ons laten verwennen door Gods lieve woordjes en onze verbeelding laten spreken over hem. En wat heb ik een zin om weer nieuwe liedjes te schrijven…

Maar nu is het tijd om lekker bij te komen, zometeen een lekkere bak koffie en daarna op de fiets naar Kanalen Eiland om samen met de andere gelovigen de breedte, lengte en diepte van Gods liefde te ontdekken.

Een typische zondag, maar dan wit in plaats van zonnig.