...

Nieuws

Nieuws

Jaap, waarom ben je moe van dat al #GaTerug protest-gedoe?

Op Staatgeschreven.nl uitte Jaap even zijn onvrede over de demonstratie.  Ik vind het vooral een grappig stuk. Wil wel even reageren om wat nuance aan te brengen. De cynische ondertoon in mijn blog heb je denk ik niet gevoeld? 😀
Dan maar even uitleggen: Pak aan!
 
Je beschrijft dat je een probleem hebt met mensen die de politiek een spiegel voorhouden, zonder dat ze daarmee de oplossing denken te hebben. (want: complex. want: communiceert lastig.)
 
En dan proef ik dus weer: commentaar hebben mag niet van Jaap, mits je met een oplossing komt.
Maar jaap heeft WEL de oplossing, niet voor hemzelf, maar voor de organisatoren. Namelijk: ‘De politiek in.’

Rammelende auto of Metafoor?

Je metafoor rammelt zoals je zelf al toegeeft: Want wat doe je als je auto het niet doet? Dan geef je een signaal die bij de ANWB doorkomt. Je belt de gene die je auto kan repareren.
Gisteren hebben we met 200 mensen (of waren het er meer?) zo’n signaal gegeven. Ipv een belletje (heb jij het nummer van Mark Rutte?) hebben we geschreeuwd, er is iets kapot!
Vandaag verscheen in enkele kranten op de voorpagina de foto met al die signalen en werd in het debat verschillende malen genoemd: ‘Ga terug naar het torentje’.
 

Zelf de politiek in?

Volgens mij ligt de oplossing meer bij het zichtbaar maken van een problematische akkoord waardoor er hopelijk meer dan 200 (schat ik in) op de been komen voor mensenrechten.
Gisteren schreeuwde Rogier Pelgrim nog: ‘Zijn jullie wel een beetje boos?’ En ik denk dat hij verwoordt wat er mis is. We zijn verleerd om onvrede te uiten en de woede aan te boren en dat om te zetten in actie.
Wat Jaap wederom onderstreept: ‘uit je onvrede niet, want dan missen we de nuance, en dan ben je ongeloofwaardig’.
 

Maar nu komt mijn oplossing voor Jaap:

Een koekje van eigen deeg. Jij zegt tegen de organisatoren. #gaheen en ga de politiek in.
 
Ik gooi hem terug naar jou: #gamee en kom met een goed voorstel voor ons.
Ga mee in de groeiende stroom van onrustige gristenen die eindelijk hun mond durven open trekken. #gamee en kom uit je leunstoel
 
 
ps: dit laatste meen ik: ‘ben je het zat?’ sluit je aan zodat we het volgende keer beter kunnen zonder (zonder twibbons en met nuance).
Posted by: In: Algemeen, van alles 28 apr 2015 0 comments Tags: , , , ,

ga_terug_logo_v2Nu al staan zo’n 250 mensen gereed om a.s. woensdag te protesteren tegen het onzinnige #bedbadbrood compromis van het kabinet. Ze zeggen tegen het kabinet: #GaTerug en kom met een beter plan.

Hieronder de drie redenen waarom ik hier woensdag niet aan meedoe.

  1. Protesteren tegen de politiek is zinloos

Ik ben al jaren mijn vertrouwen in de politiek kwijt. Door het kabinet terug te sturen, komt er echt geen beter plan. VVD en PVDA denken alleen maar aan de peilingen. Denk je nou echt dat er iemand van mening verandert als er mensen op een plein gaan staan?

  1. Protesteren is niets voor Roald Schaap

Protesteren is voor rebelse types die vooral ‘tegen’ zijn. Ik geloof in positiviteit: je ongenoegen uiten met spandoeken en de straat op gaan horen daar niet bij. Ik gebruik mijn recht om te stemmen. Ik wil ook best geld overmaken aan een goed doel of een deken opsturen aan iemand die het koud heeft. Maar ik werk niet mee aan wanorde.

  1. Protest is niet meer van deze tijd

Onze (groot)ouders gingen nog de straat op om hun ongenoegen te uiten, wij doen dat tegenwoordig met een vinkje, een like, een retweet. Samen ‘trending’ worden, dat is het nieuwe massaprotest! Hoewel zo’ntwibbon mij toch wat ver gaat.

Trouwens: ik ben te druk om even naar zo’n stad te rijden. Ik heb net vorige week een stuk land gekocht voor mijn nieuwe biologische boerderij en moet het gaan bekijken. Donderdag koop ik vijf paar vegetarische ossen die woensdagnacht nog gekeurd moeten worden. Mijn vriendin en ik hebben die woensdag precies twee jaar een relatie. Quality time! Niet heel romatisch om haar te trakteren op een protestbord toch?

Maar als ik toch… …zou protesteren, dan zou dat vanwege deze redenen zijn:

  1. Rechten van de mens

De universele mensenrechten, waaronder het bieden van bed, bad en brood, gelden voor iedereen. Iedereen. Mensenrechten overstijgen de politieke vraag of je een soft of streng beleid moet voeren tegen mensen zonder papieren. Nederland mag niemand op zijn grondgebied een veilig en menswaardig bestaan ontzeggen.

  1. Chantage

Volgens de universele rechten van de mens heeft iedereen aanspraak op haar rechten en vrijheden. Zonder voorwaarden te stellen en zonder enig onderscheid. Het bieden van een recht, onder voorwaarde dat men mee moet werken aan uitzetting, is simpelweg chantage.

  1. Mijn mensenrechten

Ik ga protesteren vanuit egoïsme: mensenrechten zijn het meest basale recht waarover je geen compromissen kan sluiten. Het kabinet moet worden duidelijk gemaakt dat ze de grens overschreden hebben. Dit kan niet, niet mag niet en dit moet veranderd worden! Als de mensenrechten slechts privileges worden die we geven onder voorwaarde die het land zelf goed uitkomt, mogen we het dan nog wel rechten noemen? En wie stelt straks de voorwaarden van mijn rechten, als ik het recht nodig heb? Sta jij dan klaar? En nu? Of heb je dan net een stuk land gekocht, vijf ossen die gekeurd moeten worden en ben je net getrouwd?

Dit blog verscheen op ZINVLOED.nl

Posted by: In: Algemeen, van alles 14 mrt 2015 11 comments Tags: ,

Genade te koop

Twee jaar lang heb ik genoten van de theologie van Joseph Prince. Alleen na een jaar bleef er iets knagen aan dit aantrekkelijke evangelie: Een opgepoetst westers verhaal dat je aanmoedigt om vooral zelf veel te genieten van Gods genade, dan volgt de rest vanzelf.
Het heeft me geholpen om een flinke tijd meer vertrouwen te krijgen in God. Ik heb gesnoept van de preken over Gods vaderhart. Vooral mijn gereformeerde opvoeding die doorspekt was met zonde- schuldtheologie ondermijnde het beeld van God als liefdevolle Vader. In Jong & vrij (de snelgroeiende Joseph Prince kerk in Nederland) wordt dat calvinistische geloof in rap tempo opgelost.

Kijk naar Jezus

Na een tijdje komen de excessen; de neiging om pijn en lijden weg te stoppen in de nieuwe genade-theologie. Genade wordt dan een trucje, een vorm: ‘Kijk naar Jezus, en niet naar je problemen’.
Volgens mij is dat iets te kort door de bocht en werkt het ontkenning van je problemen in de hand. ‘Kijk naar Jezus en je problemen’ is dan volgens mij een betere samenvatting van het evangelie. Want als we Jezus zien, ontstaat er geloof om ook je problemen in de ogen aan te kijken. Dan is genade niet meer een makkelijke vorm, maar een weg, een proces waarin het hele leven, met alle facetten, een plek krijgt.

Wisseltruc

Wat me vooral tegenstond in de Joseph Prince beweging was dat er gesproken werd over:
1. ‘Pas op dat je niet onder de genade vandaan valt’, Er ontstaat dan een soort wettische genade waarbij mensen wel of niet bij de juiste club horen. Er heerst een besef dat er binnen de Jong & Vrij het ware evangelie wordt verkondigd en er wordt op een vriendelijke en milde manier neergekeken op andere kerken.
2. De leiders van Jong & vrij wisten geen raad met bijvoorbeeld de bergrede en andere scherpe teksten van Jezus. Toen ik daar vragen over begon te stellen volgde het advies om vooral veel naar de kerkdiensten te komen en je te laten vullen met de genade van God werd door de voorganger. Zo worden moeilijke teksten ontweken en weggemoffeld.
Een andere methode is de ‘wisseltruc’. Deze wordt ingezet als men stuit op teksten waarin duidelijk wordt dat Jezus zelf lijden heeft gekend. De wisseltruc werkt zo: ‘Jezus is gestorven, zodat ik mag leven’ en die wordt nog door merendeel van de christenen onderschreven. Maar ook ‘Jezus was vrijgezel, zodat ik een relatie kan hebben’ tot aan ‘Jezus was arm, zodat ik rijk mag zijn’ en nog verder: ‘Jezus heeft zijn Kruis op zich genomen zodat ik succesvol mag zijn’.
ik ben zelf niet vies van het geloof dat God je ook wil helpen in je geldzorgen. Afhankelijkheid van geld is flink lastig, niet alleen voor de rijken. Toch geloof ik niet dat rijkdom en succes het evangelie is.
Als mooie dingen uit de bijbel worden als beloftes worden uitgelegd, en bij de wat moeilijkere bijbelteksten de wisseltruc wordt ingezet, ben ik op mijn hoede.

Prachtige verhalen

Joseph Prince is overigens super creatief met de bijbel. Van de tabernakel tot de ark, tot aan hele veldslagen en andere verhalen uit het (vooral) oude testament, ontdekt hij prachtige vondsten: Hij weet in alle verhalen een metafoor te vinden die verwijst naar zijn succes-Jezus. Soms heel leerzaam en mind-blowing en soms vervreemdend van de Jezus die ik ken. Het is lastig om je niet te laten overrompelen door deze prachtige bijbelstudies. Kritisch denken wordt in dergelijke genade-kerken niet aangemoedigd. Joseph Prince is een begenadigd spreker met leuke grapjes. Met zijn charisma weet hij dit grace-imperium enorm te vergroten, natuurlijk wordt dat gedaan uit naam van Jezus.

Blij

Ookal schotelt deze Joseph prince de mensen een makkelijk evangelie voor, toch denk ik dat het z’n vruchten af kan werpen. Een niet-gelovige kan er het vaderhart van God in leren kennen en wellicht Jezus liefde erin proeven. Ik ben dankbaar dat ik de periode in Jong & Vrij heb mogen meemaken, maar ook dankbaar dat ik me heb weten los te maken van de aantrekkingskracht ervan.

Ik hoop dat de tv uitzendingen van Joseph Prince mensen niet in z’n greep houdt of teleurstelt als de succesverhalen verdwijnen en het een gevangenis wordt waar de moeilijke facetten van het leven buiten de deur gehouden moeten worden.

Zou de Joseph Prince theologie een springplank kunnen zijn voor niet-gelovigen? Is er een manier om vanuit deze aantrekkelijke genade-theologie door te groeien naar voldoende geloof, om het lijden en de pijn in de ogen te durven kijken?

Roald Schaap
Singer/songwriter

Posted by: In: Algemeen 20 jan 2015 0 comments Tags: , , ,

Een prachtig voorbeeld van ‘omdenken’: Geven terwijl je nog niet hebt ontvangen.

Vicky Beeching, wat ben je een held en wat verschrikkelijk wat je allemaal hebt moeten meemaken.

Schermafbeelding 2014-08-15 om 16.10.20

Als doopliedje koos ik 10 jaar geleden voor een liedje van Vicky (dit liedje krijgt een zo ineens een nieuwe betekenis). Vicky is een goeie songwritster die sindsdien op vele grote podia gestaan heeft. Wat dapper van haar om een tijdje geleden op te komen voor same-sex marriages en nu zelf uit de kast durft te komen in zo’n kleine wereld vol met vooroordelen.
En hoe mooi om te zien dat ze dat doet zonder mensen te willen zwartmaken, terwijl ze er alle recht toe heeft om flink uit te halen naar de mensen en groepen en organisaties die vanuit hun onwetendheid of gebrek aan kennis haar op verkeerde wijze gecategoriseerd hebben.

‘Hoeveel mensen moeten er nog komen?’ denk ik dan. Hoeveel mensen beschadigd voordat we onze stenen laten vallen en ons niet langer bezighouden met hoe anderen wel of niet moeten veranderen, of wat goed / fout is en met het beoordelen en buitensluiten van mensen.

Jezus zei niet ’tolereer’ of ‘accepteer’ en zelfs niet ‘waardeer’. Maar hij zei ‘heb de gene die naast je staat lief, zoals je ook van jezelf houdt’. Ook de mensen die stenen gooien!
Houden we blijkbaar zo weinig van onszelf dat het ons niet lukt om van de genen naast ons te kunnen houden?

God, zegen ons dan maar met meer liefde voor onszelf!

Ze maken zich boos of verdrietig over onrecht en willen aandacht voor misstanden. Het collectief Schrijvers voor Gerechtigheid bracht onlangs een tweede cd uit met liedjes over dit thema: Licht Aan. Visie vroeg Roald Schaap naar de motivatie achter zijn nummer.

woedeLiedje: ‘Maak ons hart onrustig’ 
Schrijver: Roald Schaap

“Onze Bijbelkring wilde ontdekken hoe je als kerk invloed kunt hebben op je omgeving. Dat lukt niet door binnen de kerkmuren te blijven. Ik had het gevoel dat de kerk zich afsloot voor de maatschappij. Dat stond me tegen. Moet de kerk niet juist midden in de modder staan?

Onze kring besloot zich te verbinden met mensen zonder verblijfspapieren – een groep die we nauwelijks kenden. Via Stichting Noodopvang kwamen we in contact met twee jonge jongens, van wie één als tiener naar Nederland is gevlucht. Hij werd hier opgepakt en gevangengezet in Detentiecentrum Zeist. Nu is zijn asielverzoek afgewezen en moet hij het land uit.
Hun verhalen gaven me een machteloos gevoel; ik had hen niets te geven. Zij waren gevlucht en ik leefde in mijn wereldje vol gemak. Zo is het liedje ontstaan.

Ik kan woedend worden om het feit dat mensen als nummers worden behandeld. Zonder geldige papieren ben je gewoon de sjaak, dan kom je in een detentiecentrum terecht. Onrecht ten top! Die woede kan ik in mijn kerk niet kwijt, terwijl boosheid goed is. God kan het gebruiken om dingen in gang te zetten.”

Gisteravond heb ik bij 7keer7 dit verhaal geprobeerd te vertellen in 7 minuten. Natuurlijk vergat ik een heleboel. Hier het hele verhaal.

kip-kerrie

Ik wil graag een Paasverhaal vertellen. Niet het paasverhaal van Jezus die stierf aan een kruis, maar het paasverhaal van de familie Schaap.

 

Heerlijk eten

We zitten met pasen aan de grote ronde tafel van mijn ouders. Mijn ouders tegenover me en mijn broer en zus zitten links van me. Mijn kleine neefje zit rechts van me.
Mijn moeder weet heel goed wat iedereen lekker vind en maakt altijd heerlijke hapjes en pannetjes klaar, zodat iedereen geniet. Er is soep, salade, satésaus en heerlijk beleg voor de stokbroodjes.
Mijn neefje begint gulzig de kip-kerrie salade op een stokbroodje te smeren en peuzelt het snel op.
Terwijl wij nog aan de soep zitten kijken we ineens tegen een ondergesmeerd neefje aan; zijn hele neus zit onder een dikke klodder kip-kerrie salade. Mijn neefje heeft niks door en we schieten allemaal in de lach.
Het is een prachtig gezicht, zo’n klein hoofdje met zo’n grote klodder gele saus.
Maar mijn neefje schrikt van ons blikken, hij voelt zich betrapt en veegt zijn neus schoon en duikt onder de tafel.
We proberen hem gerust te stellen. ‘Joh, dat geeft niet’ en ‘kom maar weer een tafel’. Maar niets helpt.
Wat is er gebeurd? Schaamt hij zich? Heeft hij niet kunnen voldoen aan de norm in de groep? Waarom sluit hij zichzelf buiten?
We kijken elkaar beteutert aan en ik wil iets doen. Maar wat? In een spontane bui pak ik de kip-kerrie salade en smeer een beetje op mijn neus, ga onder de tafel zitten bij mijn neefje en probeer contact te maken.
Terwijl ik glimlachend naar hem kijk, kijkt hij me tussen z’n vingers door aan. En dan zegt hij ‘Nee! Je moet je hele gezicht ondersmeren!’

Beduusd ga ik weer rustig boven de tafel zitten en bedenk me wat hij zojuist heeft gezegd.
Hij verwoord precies hoe ik me vaak voel. Is dat niet wat we ten diepste willen als we onszelf hebben buitengesloten of als we het gevoel hebben niet aan de normen van de groep te kunnen voldoen?
En dan moet ik denken aan het echte paasverhaal: Jezus die sterft voor ons. Jezus moet mijn neefje perfect hebben aangevoeld. Jezus snapt hoe wij mensen in elkaar zitten.
Door dieper door het slijk te gaan dan wijzelf, ontwapend Jezus onze schaamte, ons gevoel van falen. En zo verbind hij zich aan ons.  Waar we dachten dat we gescheiden waren van God, bewijst Jezus het tegendeel.
Jezus verlaat zijn hemel, en gaat bij ons onder de tafel zitten, met zijn hele gezicht ondergesmeerd met kip-kerrie.

 

Onder de tafel

De kerk heeft het vaak over het koninkrijk. Maar waar is het koninkrijk in deze gebeurtenis aan tafel?
Jaren heb ik geloofd dat het koninkrijk aan tafel is, waar we heerlijk samen eten. En wie van tafel is gegaan moet zelf weer terugkomen, want hier is het; aan tafel!
Enkele jaren geleden leerde ik dat we het koninkrijk kunnen brengen. Door van tafel te gaan en eten en drinken te brengen op plaatsen buiten de tafel. En dan vluchten we snel weer terug naar de tafel.
Sinds kort denk ik niet meer dat het koninkrijk aan tafel is, of te brengen is. Jezus zegt ‘zoek eerst het koninkrijk van God’. We moeten het dus zoeken, het koninkrijk is er al, we zien het alleen nog niet.
Wat gebeurt er als we het koninkrijk gaan zoeken? Dan moeten we creatief worden, op ontdekkingstocht gaan en op plekken kijken waar we zelf nog niet zijn. Zien we het als we de tafel echt durven verlaten. Durven we een tijdje onder de tafel te zijn?

Hemeltje

Jezus verliet zijn hemel om zich helemaal te verbinden aan ons. Wat zou óns hemeltje kunnen zijn wat we moeten achterlaten?
Dat is voor iedereen weer anders. Ik denk dat we een hemeltje hebben die bestaat uit twee dingen:

  • Dogma’s die als een houten dak boven ons hoofd bescherming bieden tegen het onweer aan vragen om ons heen. Ze geven duidelijkheid en zorgt dat we niet meer hoeven te zoeken naar antwoorden. Het is een comfortabele manier waar we zekerheid in vinden.
  • Sub-cultuur die als een stenen muur het wij/zij-denken in stand houdt. Zo onderscheiden we ons van mensen om ons heen en zoeken we gelijkgestemden op. Dat voelt heel prettig, maar daarmee sluiten we mensen uit, ontstaan er groepsnormen en een hele cultuur die we christelijk noemen. De muren die we opbouwden voor veiligheid, houden ons nu gevangen.

Spanning

Wat zou er gebeuren als we deze houten daken en stenen muren zouden achterlaten? Dan ontstaat er een spanning waar niet even snel van weg kunnen vluchten. Dan zullen we net als ieder ander de moeilijke vragen aan moeten gaan. En wat gebeurt er als we ons niet alleen omringen met gelijkgestemden? Dan worden we gescherpt. En wat als we geen zekerheid en comfort meer hebben. Hoe gaan we dan om met de rauwe werkelijkheid?

Echt geloof

Dan hebben we echt geloof nodig. Want in een veilige omgeving schetsen onze woorden hooguit wat we zouden willen geloven. Maar als we in de spanning leven, zullen we iets met die spanning moeten doen.
Daden vertellen ons en anderen wat we werkelijk geloven.

Meenemen

Wat we als kerk moeten meenemen is de moed om midden in de spanning te leven, en om goede werken te doen. Te lang hebben we gepraat en daarmee een gedachtenwereld gemaakt. Maar als we goede werken gaan doen, door ons te verbinden aan mensen die onder de tafel zijn geraakt; mensen die buiten de normen van groep zijn gevallen. Onze vrienden, buren. De vreemdelingen, de misfits. De ouderen en onze tieners.

Spelen

Het koninkrijk moeten we zoeken. Dat betekent dat we onszelf moeten toestaan om af en toe te falen, want zoeken betekent niet dat je altijd direct vindt. Door genadig naar onszelf en anderen te zijn geven we elkaar de mogelijkheid om te spelen. Want buiten je comfortabele muren te gaan is spannend. Soms moeten we elkaar op een speelse manier uitdagen om dit in kleine stapjes te doen. Eerst maar even wennen en proberen, voordat we grote verwachtingen en nieuwe modellen en normen gaan opstellen.

Durven we buiten ons ‘hout & steen’ te stappen?
Durven we onze kerk binnenstebuiten te keren?

Dit verhaal is afkomstig uit mijn aankomende boek, album en spel ‘Kerk Binnenstebuiten’.
Wil jij helpen om dit album mogelijk te maken? Dat kan door op http://www.kerkbinnenstebuiten.nl een bestelling te doen of te doneren. Alvast super bedankt!

Video

spiegel_02
In de vorige artikel heb ik mijn negatieve ervaringen binnen de kerk gedeeld. Enkele lezers stootte dat voor de borst. Sommigen lazen het artikel niet uit en misten de clue. En weer anderen verwelkomden de spiegel die hen voorgehouden werd. Ik ontving flink wat persoonlijke berichten van mensen die de situaties herkenden en blij waren dat er eindelijk eens iemand over schrijft.
Verboden kritiek
Soms lijkt het alsof we geen kritiek mogen hebben op de kerk. Natuurlijk kun je alle kerken niet over één kam scheren, maar het melden van misstanden helpt om dingen te kunnen veranderen. Als we niets van onze kerkverlaters willen aanhoren, zullen we ook niet weten hoe we ze te kort hebben gedaan. We kunnen groeien van andermans ervaringen. Ik ben zo vrij geweest wat te delen van mijn ervaringen. De 55 punten waren natuurlijk een immense lijst, waarvan ik niet verwachtte dat er inhoudelijk, punt voor punt op zou worden gereageerd. Wel was het een uitstekende test om te zien in hoeverre we feedback willen aanhoren.
Veiligheid
Wat gebeurt er met ons gelovigen als we enthousiast worden en houvast vinden in de waarheid? We hebben dan de neiging om onze waarheden als model te zien voor anderen. Oordelen helpt ons eerst om veiligheid te vinden in deze nieuwe waarheid. Het kost soms strijd en moeite om te leren onze houvast niet in bijbelteksten te vinden, maar in God en volwassen te worden in Zijn liefde. Dat is vaak veel spannender dan een vastomlijnde waarheid.
Spiegel
Het heeft me geholpen om in te zien hoe ik anderen heb uitgesloten en mensen labeltjes heb opgeplakt. Mensen in mijn omgeving hielden me de spiegel voor en het deed pijn om in die spiegel te kijken. Jezus zegt: ‘oordeel niet en er zal niet over jou geoordeeld worden.’  Uiteindelijk maakt het me milder naar …. de kerk, anderen en ook naar mezelf werd ik minder veroordelend.
Op zichzelf gericht
Mijn definitie van kerk is over de jaren veranderd. Ik hoop dat de kerk weer een lichaam mag worden, een levend organisme, een netwerk van mensen dat elkaar in het dagelijkse leven ontmoet, Gods liefde van maandag tot zondag met elkaar deelt en niet alleen op zichzelf als kerk gericht is, maar waarde toevoegt aan hun wijde omgeving.
Ik kan wel 10.000 redenen verzinnen waarom ik in zo’n kerk geloof, oké 55:
1. Omdat Jezus begonnen is met een klein groepje mensen om er op uit te gaan en zich niet af te sluiten in een gebouw.
2. Omdat Jezus ons voor deed om met uitgesloten mensen op te trekken en de vooraanstaande mensen op het podium met een korreltje zout te nemen.
3. Omdat de kerk zich wil verspreiden als zout er aarde zonder zich te richten op groei in aantal.
4. Omdat de kerk voor kan doen hoe ‘de laatste de eersten zijn’ en niet invloed zoekt in hiërarchie.
5. Omdat de kerk niet bezig is om straks in de hemel te komen, maar net als Jezus zegt: ‘Laat het rijk van de hemel hier komen’
6. Omdat de kerk niet angstig waarschuwt voor de ‘duistere wereld’, maar zich als een licht in de duistere wereld mengt.
7. Omdat de kerk elkaar uitdaagt: ‘ga twee aan twee op pad en neem niks mee’ zonder veiligheid te zoeken in bezit van gebouwen en structuren.
8. Omdat de kerk gelooft dat je eerst de balk uit je eigen oog mag laten weghalen en dan pas de ander z’n splinter kan helpen verwijderen.
9. Omdat we als kerk niet kerken planten als hoofddoel, maar als doel hebben om het koninkrijk te zoeken en recht te doen.
10. Omdat de kerk niet zegt: ‘pas op wie je liefhebt’ maar zegt ‘heb je vijanden lief’
11. Omdat de kerk niet zegt ‘zorg dat je gered bent en de rest is extra’. Maar dat de kerk zegt ‘zoek eerst recht en het koninkrijk en de rest krijg je er bovenop’
12. Omdat de kerk niet ‘schuil maar veilig in de stal’ zegt, maar: ‘ga op weg en volg de stem van de herder’
13. Omdat de kerk niet gelooft dat zonde besmettelijk is, maar dat we ervaren dat vergeving besmettelijk is.
14. Omdat de kerk niet een kerkdienst is, maar een levend organisme van relaties
15. Omdat de kerk op zondag geniet van rust en zich niet ook nog op die ene vrije dag uit de naad werkt om een kerkdienst te organiseren.
16. Omdat de grenzen van de kerk niet zwart/wit zijn, maar vervagen en zo het verhaal van Jezus op de plekken komt waar het nodig is.
17. Omdat de kerk durft om uit hun eigen sub-cultuur te stappen in de belevingswereld van anderen.
18. Omdat we ons in kunnen zetten voor behoudt van Gods schepping.
19. Omdat de kerk niet gelooft dat God de aarde vernielt, maar vernieuwd; een vernieuwde hemel en een vernieuwde aarde.
20. Omdat we als gelovigen niet alleen mensen verzorgen die vast komen te zitten in het systeem van de maatschappij, maar dat we ook het zand in de machine zijn die het systeem laat vastlopen.
21. Omdat we in relaties elkaar kunnen scherpen, zoals ijzer ijzer scherpt
22. Omdat we geen oordeel hoeven te vellen, God kan dat alleen, de kerk mag liefhebben. We mogen afwachten of en hoe God oordeelt.
23. Omdat de kerk genade kan voorleven door liefde boven de wet te zetten en mensen boven de dogma’s mag stellen.
24. Omdat de kerk kan voorleven dat Jezus offer bewijst dat God echt het beste met mensen voorheeft.
25. Omdat de kerk vanwege Jezus offer mag geloven dat er geen voorwaarden meer gesteld hoeven te worden aan Gods genade.
26. Omdat relaties verdieping geven en we samen een breder beeld van God krijgen.
27. Omdat de kerk het aandurft om de vrucht van de Geest lekker te laat rijpen. Liefde, vreugde, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, trouw, zachtmoedigheid en  zelfbeheersing. Ook als dat tijd kost en we ervoor door moeilijke periode heen moeten gaan.
28. Omdat we in ontmoeting elkaar kunnen bemoedigen. We helpen elkaar om te zien hoe God ons ziet, als de ander het even niet ziet.
29. Omdat de relaties die we bouwen niet met 300 mensen tegelijk zijn, maar relaties zoals vrienden die hebben. Dat vraagt soms meer commitment dan één keer per werk naar een kerkdienst gaan. Zo leren we elkaar in de praktijk echt lief te hebben.
30. Omdat we leren om niet alleen elkaar, maar zelfs onze vijanden lief te hebben.
31. Omdat Jezus als het Hoofd van de Gemeente iets geweldigs voorleeft: Voor elkaar door het vuur gaan, ook als iemand andere opvattingen heeft dan wij.
32. Omdat we als kerk mogen oefenen om onze onvolmaaktheden te laten zien aan elkaar.
33. Omdat we in de relaties niet bang zijn voor elkaars twijfel, maar vertrouwen op het proces dat iemand heeft. Jezus is de herder van onze ziel, niemand anders.
34. Omdat we in relaties mogen leren hoe we mensen, die buiten de boot vallen, mogen opnemen in onze vriendengroepen.
35. Omdat we ons mogen richten op het ene verloren schaap in plaats van op de wensen en de groepsdruk van de kudde van 99 schapen.
36. Omdat we eerlijk mogen zijn over alles zonder dat we elkaar afkeuren. Zodat grote geheimen niet onderhuids doorgroeien.
37. Omdat we in de relaties mogen leren om boosheid te uiten, nog voor we hoeven te leren vergeven.
38. Omdat we als kerk mogen leren vergeven, ook als het moeilijk is en we daarvoor tijd nodig hebben.
39. Omdat Gods geduld niet opraakt en dus nog steeds ons wil leren om niet aan wetten en concepten vast te houden, maar om hem te vertrouwen.
40. Omdat we in de relaties mogen leren zwak te zijn. En als we onze zwakheid kennen dat we dit mogen accepteren. Tegelijkertijd mogen we vol zelfvertrouwen zijn over de dingen waar we ons in bekwamen.
41. Omdat we in onderlinge vriendschap in de praktijk mogen leren wat het is om iemand te vertrouwen, en zo ook vertrouwen op te bouwen met God.
42. Omdat we in relaties elkaar mogen uitdagen om het nest te verlaten en volwassen te worden.
43. Omdat we als kerk kritische vragen durven aan te gaan, omdat we geloven dat ze ons iets leren van onze blinde vlek.
44. Omdat we als kerk een geweldige toegevoegde waarde voor de buurt kunnen zijn door armen en minder bedeelden te helpen, voor kunst en muziek en festivals waar ook mensen van buiten ons netwerk van mogen genieten.
45. Omdat we als gelovigen een enorme stem kunnen geven aan hen die onderdrukt worden.
46. Omdat er in de kerk ruimte is voor pessimisme en voor optimisme en alles wat daar tussen ligt.
47. Omdat er in de relaties ruimte is voor ongeloof en geloof, voor mooie dingen maken en voor keihard chillen.
48. Omdat de kerk niet draait om kerkdiensten, maar om het leven delen met elkaar.
49. Omdat de kerkdienst slechts een voertuig is, dat zodra het niet meer zijn functie vervult, we het moeten durven loslaten om nieuwe manieren te vinden waarop we we elkaar opzoeken en ons nuttig maken in de samenleving.
50. Omdat de kerk houdt van eten, drinken en feestvieren.
51. Omdat mensen in het netwerk niet alleen liederen zingt om zich goed te voelen, maar ook liederen durft te zingen die vertolken hoe ze zich werkelijk voelen.
52. Omdat we ons in de kerk niet alleen laten volstromen met liefde om het uit te delen, maar we ook mogen weggeven van wat we nog niet hebben en mogen vertrouwen dat God zich buiten onze comfortzone schuilhoudt om zichzelf te laten vinden.
53. Omdat de kerk God niet alleen vindt in het bij elkaar zijn, maar God ook vindt in de ogen van de mensen uit onze straat.
54. Omdat de kerk niet meer een kloof maakt tussen het heilige en het seculiere, maar de kloof overbrugt om de twee werelden één te maken.
55. Omdat ik geloof in wat onmogelijkheid lijkt: Een kerk die binnenstebuiten gekeerd wordt en hun stad durft te dienen om zo te leren wat het is om als Jezus te zijn voor anderen.

55_redenen_waarom_NIET_naar_kerkIn de afgelopen 30 jaar ben ik naar verschillende kerken geweest, van gereformeerd naar baptisten tot aan evangelisch en pinkster. Daar heb ik veel mogen leren over God en ben ik ondersteboven geraakt van Zijn liefde en genade. Ik ben daar enorm dankbaar voor. Ik ben daar de spannende reis met Jezus gestart, waarin ik steeds weer nieuwe dingen van het leven met Hem leer.

Helaas heb ik in de verschillende kerkgroepen ook dingen meegemaakt die me niet geholpen hebben of die me gekwetst hebben. Daardoor heb ik uiteindelijk toch besloten een aantal jaar niet meer naar de kerk te gaan. Dit was voor mij een verrassende wending. Wil je weten wat me daar toe gebracht heeft? Hier mijn 10.000 redenen waarom ik niet meer naar de kerk ga. Oh sorry, het zijn er 55…

‘Ik ga niet meer naar de kerk omdat … ‘

1. Omdat de liedjes die we zingen niet aan sluiten bij de dingen die ik doordeweeks om me heen zie.
Onrecht, verliefdheid, verlies, feest, vriendschap etc zijn zo even wat thema’s die niet langskomen in de liedjes in de kerk. Wat er wel altijd is, zijn liedjes met opsommingen van Gods eigenschappen en liedjes met sterke statements van complete overgave.

2. Omdat de twijfels en vragen die ik heb, worden gezien als iets waar ik me van moet bekeren voor ik aan kan sluiten in de opvattingen van de meerderheid. En mijn twijfels worden niet gezien als waardevolle aanvulling voor een bredere kijk op God en het leven.

3. Omdat de kerkdiensten gericht zijn op onszelf en niet op de wereld om ons heen.

4. Omdat er in de kerk het idee ontstaat dat we anderen de kerk in moeten krijgen, alsof de kerk het koninkrijk zelf is.

5. Omdat ik moe was geworden van de afgeronde mooie getuigenissen op het podium en er nooit verhalen verteld werden van mensen die nog midden in hun proces aan het worstelen waren.

6. Omdat boosheid en woede gezien werden als een verkeerde emotie en je het beste mensen direct kan vergeven.

7. Omdat ‘gelovig zijn’ en ‘keurig zijn’ door elkaar worden gehaald.

8. Omdat gehoorzaamheid aan God een manier was om mensen in het gareel te houden in plaats van mensen laten groeien door fouten te mogen maken.

9. Omdat ik de kerkdiensten geen plek vond om mijn vrienden voor uit te nodigen. Ik kon in de kroeg een beter gesprek met ze hebben over geloof.

10. Omdat ik van groepjes als Amnesty en goede documentaires meer leerde van hoe we ons in kunnen zetten tegen onrecht dan van de 30 jaar preken die ik heb gehoord.

11. Omdat kerkmensen angstig worden als je wat meer begint te lezen dan de boekjes uit de christelijke boekhandel.

12. Omdat er wel verteld werd dat God genadig was, maar tegelijkertijd keurde de kerk mensen af, sloot ze buiten, veroordeelde ze op basis van levensstijl voor ze die mensen werkelijk kenden.

13. Omdat de dogma’s uiteindelijk toch boven de mensen gingen. Een stelletje dat niet mocht trouwen in de kerk, omdat ze een paar maanden voor de bruiloft al bij elkaar in ging wonen.

14. Omdat er geoordeeld werd vanuit angst voor meer goddeloosheid in plaats van bereid te zijn de ander te leren kennen in zijn andere beslissingen.

15. Omdat er teveel een geestelijke visie werd geplakt op psychische zaken zoals depressie. Depressie werd gezien als iets verkeerds, iets waar je vooral geen aandacht aan moest geven. Ik merkte juist dat ik ruimte nodig had om te rouwen.

16. Omdat er na genezingsavonden de gebeurtenissen rooskleuriger werden afgespiegeld en als er eerlijk werd toegegeven dat er geen genezingen plaatsvonden, dat dit niet opbouwend was voor ons geloof om te zeggen.

17. Omdat er bij het avondmaal extra op onze schuld werd gefocust: ‘Door jou heeft Jezus moeten sterven’ in plaats van ‘voor jou heeft Jezus willen sterven’.

18. Omdat ik merkte dat leiders teveel hielden van hun positie en de kerk niet konden loslaten. Nieuwe ideeën werden stilgezwegen of er was geen sfeer van vertrouwen om ideeën aan te scherpen.

19. Omdat stokpaardjes heilige huisjes werden, die blijkbaar niet bevraagd mochten worden. Werd dat wel gedaan, dan werd er op de kritische mensen neergekeken.

20. Omdat er bij het verlaten van de kerkdeur een bordje hing: ‘Je betreedt nu het zendingsveld.’ Daar werd natuurlijk mee bedoeld: ‘Ga daar de goede boodschap brengen’ maar het ging uit van een gescheiden wereld. Alsof binnen de kerk een andere plek is dan erbuiten.

21. Omdat er veroordelend werd gesproken over mensen die niet meer naar de kerk gingen. Die waren niet trouw gebleven aan God. Alsof God en de kerk hetzelfde is.

22. Omdat er betuttelend werd gesproken over anderen. Bijvoorbeeld richting homo’s en lesbiennes.

23. Omdat er angstvallig gebeden moest worden voor bescherming als we na een optreden met de auto naar huis keerden. Zonder dat gebed zou het niet goed gaan.

24. Omdat er een hogere waarde werd toegekend aan geestelijke taken, zoals aanbidding, profetie en bidden en de aardse dingen als ‘vergankelijk. Er ontstond een onderscheid over wat geestelijke, heilig is & wat aards, seculier is.

25. Omdat leiders bij een zelf genomen financieel risico niet de verantwoordelijkheid droegen, maar de gemeente vroegen om deze stap in geloof te volgen door te doneren.

26. Omdat ik, als ik niet zo mee kon komen in de aanbidding, ik me dan buiten de groep voelde vallen en mensen dachten dat ze voor me moesten bidden.

27. Omdat er elke zondag wordt gepraat over hoe we heiliger kunnen worden, beter kunnen leven, maar sterk worden van tegenstand kon niet, want tegenstand in het leven werden gezien als geestelijke strijd.

28. Omdat de groepsdynamiek zorgde voor veel ongezonde verhoudingen. Leiders die hun bediening als succesvol zien als er veel mensen naar voren gaan om voor zich te laten bidden en daar onbewust op aansturen. En kerkgangers, die een verwachting ontwikkelen dat een voorganger zo’n door de Geest geleide (emotioneel beladen) preek moet houden.

29.Omdat ik het gevoel had dat ik moest erkennen hoe zondig ik wel niet was en dat ik daarmee God zou eren voor zijn Goedheid.

30. Omdat de genade van God ervoor zou moeten zorgen dat alle pijn en emotie uit mijn leven weggevaagd zou worden. Maar ik vind sommige emoties juist heel gezond en ik wilde niet iets van mezelf wegstoppen.

31. Omdat er wordt veel gepraat over zonde en heiligheid, maar er wordt niet gepraat over hoe we ons in kunnen zetten voor anderen.

32. Omdat heilig zijn een soort illusie werd waarmee we onze eigen imperfectie even konden vergeten.

33. Omdat er in de kerk een idee werd geschetst hoe je een goede christelijk man zou moeten zijn en dat ik me niet herkende in een zoete, keurige man die in mijn ogen veel te zorgzaam en pastoraal moest zijn. De ruwe kant, de pionier in mij en de levensgenieter zouden moeten sterven aan het kruis en wat over zou blijven was een vredelievende keurige burgerman.

34. Omdat de christelijke vrouw werd gestereotypeerd als zorgzaam, verwelkomend en te vaak zag ik dat vrouwen zich alleen maar behulpzaam onderdanig aan de man opstelden en hooguit af en toe een profetie meedeelden, maar verder de microfoon bij hun man lieten. Deze vrouwen zwaaiden ook met vlaggen en konden tijdens het bidden vaak ‘Jezusssssss’ zeggen, vaak voor, tijdens en na een zin. Ik werd stiekem bang dat ik zo’n christelijke vrouw moest trouwen om God te eren.

35. Omdat seksualiteit vele weken op het agenda stond en vooral gezien werd als een verleiding en als gevaarlijk. Als man kreeg ik het idee dat het fout is om lust te hebben en al helemaal om lust toe te staan of er iets mee te doen.

36. Omdat de kerk de bijbel zag als het onfeilbaar woord van God. De bijbel werd als magische spreukenboek gebruikt, waarbij er zonder context losse verzen werden gescandeerd als ‘waarheid’.

37. Omdat de kerk een monopoly op de waarheid dacht te hebben.

38. Omdat kerkmensen zeggen dat woorden macht hebben en dit op magische wijze werd toegepast en tegelijkertijd angst werd ingeboezemd voor het gebruik van ‘verkeerde’ woorden.

39. Omdat op alle negatieve dingen die we niet konden verklaren het labeltje ‘demonische machten’ werd geplakt. Ook op psychische aandoeningen, of als iemand door een moeilijke tijd ging.

40. Omdat er gezegd werd dat verdriet zou verdwijnen als je maar voldoende in de bijbel leest.

41. Omdat er gezegd werd dat iedereen Gods wil voor zijn/haar leven direct uit de bijbel kan halen.

42. Omdat tegenstand vaak betiteld werd als geestelijke strijd en satan achter die moeilijkheden zit, zelfs als het zichtbaar was dat mensen gebukt gingen onder een ongezonde verhoudingen of manier van leven zoals een onverwerkt verleden.

43. Omdat ‘actief in de kerk zijn’ er uiteindelijk voor zorgde dat ik minder tijd had om bij mijn vrienden te zijn of mensen uit mijn familie te bezoeken.

44. Omdat de kritische vragen niet bespreekbaar waren en werd afgeweerd door te zeggen ‘ga dan naar een andere kerk’

45. Omdat mensen niet wilden dat hun manier van kerk zou veranderen en andersdenkenden gezien werden als een gevaar in plaats van als een verrijking.

46. Omdat er leidinggevende taken werden toebedeeld aan vooral gehoorzame ijverige mensen, die vervolgens overwerkt raakten vanwege een te hoge druk en verwachting.

47. Omdat er gehamerd werd op evangelisatie op basis van relatie leggen, terwijl de relaties in de kerk gericht waren op te behalen doelen.

48. Omdat ik mensen wilde helpen een mooier leven te hebben zonder ze te bekeren of mee te nemen naar de kerk.

49. Omdat de kerk elke zondag maar bezig bleef met de zonde, terwijl ik graag wat aan de misstanden in de wereld wilde doen.

50. Omdat ik een hele tijd niks hoorde van God en niemand me vertelde dat God misschien wel wilde dat ik mijn eigen hart ging volgen.

51. Omdat mensen erop bleven hameren dat we ons eigen hart niet kunnen vertrouwen.

52. Omdat ik op een gegeven moment om me heen zag dat mensen in de kerk een soort makke schaapjes waren, niet volgroeid en zonder eigen wil.

53. Omdat ik op zondag liever rustig met leuke vrienden wilde chillen in de stad dan me die dag uit te sloven in de kerk.

54. Omdat ik erachter kwam dat je niet NAAR de kerk kan, maar dat we de kerk ZIJN.

55. En omdat ik SCHROK: Ik moest bekennen dat ik me zelf schuldig heb gemaakt aan merendeel van de bovenstaande punten. Ik heb anderen gekwetst met mijn ideeën, praatjes en daden. Ik heb mensen veroordeeld, uitgesloten, niet het geduld gehad om naar ze te luisteren, te snel gezocht naar een oplossing, te vaak gedacht te weten hoe iets werkt en helaas te veel kwetsende woorden gebruikt, terwijl ik geloofde dat ik God eerde door de waarheid hoog te houden. Dat was de druppel: ik moest uit deze omgeving om te ontgiften. Ik had mezelf laten vormen door ideeën waar ik niet meer achtersta.

Mijn wereld stond op zijn kop en ik ben een aantal jaar niet naar de kerk gegaan om te kunnen inzien wat ik wel geloof. Uiteindelijk heb ik in Jezus opnieuw gezien hoe hij naar mij kijkt en hoe hij zich aan mij wil verbinden.

Benieuwd hoe dit mijn visie op de kerk heeft veranderd?
www.kerkbinnenstebuiten.nl

Speciaal voor alle donateurs maken we video’s, foto’s en geven we previews op het boek.
Wil je ook meekijken achter de schermen?
Ondersteun het het project hier, en krijg de updates.
Help mee!

 

 

Dag 3 in de studio:

Arjan is begonnen aan het arrangeren van de songs. Hij komt met prachtige ideeen en er ontstaan mooie plannen voor het album.

 

Help ons dit album te realiseren!

flavorHelaas, is me vanmorgen het nieuws ter ore gekomen dat Flavor Festival gaat stoppen.

Uitleg: ‘De afgelopen tijd is er heel erg hard gewerkt om Flavor Festival dit jaar tot een nog groter succes te maken dan afgelopen jaar. Hoewel de kaartverkoop goed liep, bleven de inkomsten uit sponsoren dusdanig achter dat het financiële risico te groot werd. ‘
http://flavorfestival.nl/flavor-festival-2014-gaat-niet-door/

Jammer

Er waren vele vrijwilligers  hard bezig, partner organisaties waren plannen aan het smeden, er waren leuke artiesten geboekt. Voor mezelf ook erg jammer, omdat op het Flavor Festival zaterdag 23 augustus de album/boek presentatie van ‘Kerk Binnenstebuiten’ stond gepland’.

 

Dankbaar

Ik ben erg dankbaar naar Flavor Festival voor het vertrouwen van ze om me uit te nodigen als spreker . In de afgelopen jaren heb ik enorm genoten van hun aanbod op het festival en de sfeer die er tijdens de concerten was. Voor mijn gevoel HET festival dat bruggen kan slaan tussen een christelijke sub-cultuur en de brede samenleving. Het is spijtig dat zij juist in de problemen komen vanwege tekort aan sponsoring. Voor mij was Flavor Festival een plek waar zout z’n smaak behoudt.  Hoewel er in deze financiele lastige tijden meer schepen ondergaan, hoop ik dat het ruimte biedt voor meer lokale kleine initiatieven. Wellicht gaat het kriebelen bij meer mensen om in hun eigen stad kleine evenementen en maatschappelijk relevante festivalletjes op te zetten?

 

Nieuwe lokatie

We zijn voor de album/boekpresentatie van ‘Kerk Binnenstebuiten’ op zoek  naar een nieuwe lokatie. Heb je tips voor een mooie passende lokatie in het centrum van het land, of moeten we het toch lokaal op allerlei plekken lanceren? Ik houd me aanbevolen, alvast dank!

 

Help mee

Deze week zijn we gestart met de crowdfunding van www.kerkbinnenstebuiten.nl en daar hebben we nog veel hulp bij nodig. Wil je meehelpen in de realisatie van het album? Zie hier de video met korte uitleg van het project:

 

Help mee!

 

 

 

koffie_03_txtLaat de buitenkant los

Singer/songwriter Roald Schaap maakt een cd, boek en spel in één. De aankomende twee maanden kunnen de lezers van CIP.nl door crowdsourcing en crowdfunding meeschrijven en investeren in ‘Kerk Binnenstebuiten’. Hoe zie jij de toekomst van je kerk? Volg en reageer op deze serie van 6 artikelen van Roald Schaap.

Vertrouwen in de kerk gedaald

In de afgelopen week schreven veel kranten over het SCP-onderzoek Geloven binnen en buiten verband: ‘Het vertrouwen in de kerk is sinds 20 jaar niet zo laag geweest’ en ‘jongeren zijn neo-fundamentalist’. Grote uitspraken waarvan we ons af kunnen vragen of ze correct zijn. Wat we ook van die uitspraken vinden, we herkennen in ieder gevallen dat de kerk kleiner en orthodoxer wordt.
Het vertrouwen in de kerk is intern gedaald, maar ook de kloof is te groot geworden. Is dat wat we willen? We zullen als kerk onze fundamenten moeten durven los te laten om in gesprek te blijven met onze omgeving.

Experiment

Ik denk dat het nodig is om ons niet af te sluiten van de samenleving, maar om juist naar buiten te bewegen. Er zijn al veel boeken geschreven over de naar buiten gerichte kerk. Wat we volgens mij nodig is hebben is niet nog meer theorieboeken, maar hebben we een plek nodig om in het klein te oefenen wat we in het groot terug willen zien. Iemand die niet oefent of probeert zal eerder terugvallen op oude manieren en er niet in slagen om een grote uitdaging aan te gaan. Maar iemand die met vallen en opstaan kleine uitdagingen aangaat, is in staat op den duur grotere uitdagingen aan te gaan.
In een recent artikel met René Erwich zegt hij: “Sommige kerken weten onvoldoende wat er in hun omgeving gaande is. Door zelfonderzoek kunnen gemeenten leren om zonder angst te experimenteren.” En dat is precies wat we volgens mij de afgelopen 60 jaren onvoldoende gedaan hebben. In gesprekken met theologen en organisaties merkte ik dat het schrijven van een boek ons niet het zetje gaat geven om actief te worden. Met ‘Kerk Binnenstebuiten’ hebben we een spel ontwikkelt dat je speelt met je kring of vriendengroep, om zo spelenderwijs te ontdekken welke mogelijkheden er zijn om je aan je omgeving te verbinden.
Kleine beproevingen die je als groep doet, vormen je op een veel effectievere manier dan wanneer je alleen iets leest. In een groep is er een vangnet, gesprek en een veilige plek om door het spelen verder te komen.

Sub-cultuur Jezus’ plan?

In Nederland zorgde de verzuiling dat elke levensbeschouwing een eigen beweging werd, met eigen scholen, eigen kerken, clubjes en verenigingen. Na de jaren 60 heeft de ontzuiling plaatsgevonden, maar het lijkt erop dat de christelijke zuil zich heeft doorontwikkeld tot een nieuwe eigen sub-cultuur. Maar was dat de bedoeling van Jezus toen hij zei dat we het zout der aarde en het licht der wereld zijn? Er liggen geweldig veel kansen nu de samenleving door de crisis weer verlegen zit om mensen die zich inzetten voor de zwakkeren. Stappen wij in dat gat als kerk? Als we als kerk niet gaan mengen met andere sub-culturen zullen we de aansluitinggaan missen. Kunnen wij als kerk in het café met dartende bouwvakkers optrekken, samen eten met vreemdelingen en koffieavonden hebben met moeders in achterstandswijken? Kan de kerk weer inspiratie vormen voor kunstenaars, muzikanten en modeontwerpers?

Als de kerk binnenstebuiten gaat, dan laten we onze veilige buitenkant los, zodat ons binnenste zichtbaar wordt.

Denk mee en reageer hieronder! Als reactie op jouw antwoorden volgende week op CIP.nl een vervolgartikel van Roald Schaap.
1 – Hoeveel vriendschappen heb je buiten je gelovige kring? 
2 – Wat zijn de redenen waarom we ons als kerk bewegen in een eigen sub-cultuur?
3 – In hoeverre zorgt het vasthouden aan onze eigen fundamenten ervoor dat we geen dialoog meer aangaan met andersdenkenden?
4 – Durven je de kerkstructuren op te geven als dat meer contact met de buitenwereld zou opleveren?
5 – Hoe zie jij de toekomst van je kerk in jouw woonplaats?

lucht

Singer/songwriter Roald Schaap kreeg het opnieuw voor elkaar om in contact te komen met alle burgemeesters van Nederland. De burgemeesters reageerden positief op het voorstel van Roald om 5 mei geen luchtalarm te luiden.

Lees het artikel op nrc.nl 😀

GFor the better part of a decade I suffered from a chronic mystery illness that was attacking me from the inside out. Countless doctors and specialists couldn’t diagnose me, couldn’t give me a name for what was happening. They told me it was all in my head — that I could pull myself out of it if I just tried harder.

After eight years of sickness, a doctor handed me a slip of paper. On the paper was the name of the disease I had been fighting; the disease that had been fighting me.
I wept with joy.

I had a name. The symptoms were real. I did have a medical condition. I was not doing it to myself.

Because of the name, I found out I was not alone; there were thousands of other people dealing with the very same condition. Because of the name, I discovered community, support, resources, and treatment. Because of the name, I recovered.
Because of the name, fatigue and pain are no longer a way of life for me.
Which is why I am giving a name to a spiritual condition that is even more real and more dangerous than the disease that robbed me of my physical health for many years:

Post-Traumatic Church Syndrome.

PTCS presents as a severe, negative — almost allergic — reaction to inflexible doctrine, outright abuse of spiritual power, dogma and (often) praise bands and preachers. Internal symptoms include but are not limited to: withdrawal from all things religious, failure to believe in anything, depression, anxiety, anger, grief, loss of identity, despair, moral confusion, and, most notably, the loss of desire/inability to darken the door of a place of worship.

The physical symptoms of PTCS — which may or may not be present — include: cold sweats, hives, nausea, vomiting, sexual dysfunction, sleep disturbance, rashes, heart palpitations, increased blood pressure — oh, to heck with it. The symptoms are as varied as the people who suffer them.

There are degrees of PTCS — maybe you can still walk into a church, maybe you can’t, maybe you take the long way on the highway to avoid the sight of a steeple, maybe you’re even standing in the pulpit. But the one thing we all have in common is that we crash into religion when we go looking for God.

And the crashing has left us with spiritual whiplash, broken bones, bruises, welts and lacerations. It has left us feeling alone and scared and suffering. It has left us with a boatload of internal and external symptoms the persons of spiritual authority tell us are all in our heads and would go away if we just had more faith.

Don’t believe them.

Post-Traumatic Church Syndrome is not in your head, and you are not alone.

When I tackled my own case of PTCS and blogged about it (http://thirtybythirty.com/), I received story after story — in person and via email and snail mail—from people who were suffering from PTCS. Our stories may be different, but the result is the same: we yearn for God without being bound by dogma and subject to spiritual abuse.

Though I wish I could give you an answer of how to recover from PTCS in 800 words or less, I can’t. (It took me a year and a crazy journey through thirty religions to recover from my own case of PTCS.) Each journey back to spiritual health is as unique as the person taking it.

But what I can do is hand you this virtual slip of paper stating the condition you’ve been fighting — the condition that’s been fighting you. I can tell you there are thousands, maybe even millions of us. I can tell you that I recovered, that healing is available, that God will meet you wherever you are or aren’t.

But most of all, I can tell you a name. Sometimes a name is halfway to healing.

Reba Riley is the author of Post-Traumatic Church Syndrome: A Humorous Memoir of Healing, Hope, and 30 Religions Before 30 (Chalice Press, Fall/Winter 2014). She may be reached for comment at rebecca@thirtybythirty.com. Join the PTCS group on Facebook:https://www.facebook.com/groups/PTCSgroup/

Bron: http://www.patheos.com/blogs/faithforward/2014/03/its-called-post-traumatic-church-syndrome-and-yes-its-real/
Posted by: In: Algemeen, van alles 01 mrt 2014 0 comments Tags: , , , , ,

Elke dag zwaaide de 84 jarige Tinney Davidson vanuit haar stoel naar de kinderen die onderweg naar school waren, 7 jaar lang. Ookal reageren vele mensen niet op vreemden, zij zag ze staan niet alleen door een klein knikje. Elke passerende tiener krijgt een vrolijke zwaai en de grote glimlach van Mevr Davidson.

‘Ik hou gewoon van de kinderen’, zegt ze. ‘En ze kijken allemaal naar binnen, dus als ze toch kijken, kan ik net zo goed zwaaien. Zo is het begonnen.’

Nadat ze zich 7 jaar lang door eenvoudigweg vriendelijk heeft gezwaaid en gelachen, hebben de kinderen besloten om  een klein gebaar te maken naar haar…

Posted by: In: Algemeen, van alles 06 feb 2014 0 comments Tags: , ,

Voor het nieuwe album ben ik op zoek naar de ultieme vervanger van cd, liefst wel een fysiek product!

Heb jij de creatieve oplossing? Een USB stick met muziek, een download code op kaart? Of zoiets creatiefs als deze knakker?

Ik ben heel benieuwd naar jullie ideeen. Moet het een pepermunt rolletje zijn met ingebouwde usb? Of gewoon een standaard cd hoes? Of vind je een download kaart net zo gemakkelijk?

Het vervolg op een oude blog van Michael Gungor, dat hij schreef in een opwelling, maar daarmee wel de spijker op de kop sloeg? Na het terugtrekken van het blog, bleef de blog steeds weer overal opduiken. Is de scherpe conclusie van Michael Gungor sinds 2011 nog steeds actueel? Lees hier de reactie van Gungor op het steeds weer oplevende blog en het stof dat het wederom op doet waaien.

The blog that won’t die

There is this blog that I wrote a couple years ago making its way around the internet again the last few days.  It’s a spicy little rant that I wrote on a plane as I was coming home from a long “Christian music” tour, and I was tired, cranky and sick of the copious loads of b.s. that I had continually encountered in the religious circles that I found myself in.

The blog was angry.  It wasn’t all that articulate or even very well thought through, but it did call a spade and some people appreciated that.  Of course, it made some people angry too.  Some said that I was arrogant and cynical, and maybe I was.

I ended up deleting the blog because, as I thought about it and discussed the issue through the next year, I realized some things. I realized that the issues I was upset about don’t just exist in the tiny bubble that I was living in.  They exist everywhere.  The issues I saw were just a small piece of fruit on a much larger tree planted within a much larger orchard.  I actually ended up writing an entire book about it called The Crowd, the Critic and the Muse.

So imagine my chagrin when my road manager told me a couple of days ago that people were texting him all day about that deleted blog that I wrote years ago…

Why is it that the CCM blog is by far my most “viral” blog ever?  Is it because it’s more true or honest than other blogs I have written?  I don’t think so..  Is it because the content was more informative than other blogs I have written?  No.  I think it is for the same reasons that football is more popular than the symphony.

Both a sports team and an orchestra are made up of highly skilled, highly trained, and highly rehearsed human beings working together for a common purpose. The great athlete and great musician have both put in countless hours of hard work and have achieved a level of mastery both mentally and physically of the ‘game’ that they are playing.  But symphonies don’t pack out stadiums…

So why is it that 50,000 people show up to the football game but only 500 show up to the performance of the Rachmaninoff concerto?

I think it has something to do with the fundamental difference between the nature of the goals of a football team and the goals of an orchestra.  An orchestra rehearses together to focus their talents into a single vision: the piece.  They work together to build something beautiful and grand.  A sports team also must learn to work together, but it is for the purpose of defeating the opposition.  The entire purpose of a sporting event is competition.  An orchestra is more like a construction team trying to build a beautiful piece of architecture together, while the sports team is more like an army trying to defeat an enemy.

When you’re team comes to my town, and my team crushes your team, I somehow feel powerful.  I am on the right side of the battle.  I am part of the winners and we are better than you.  You don’t get that at the symphony.  You don’t really walk away from listening to Bach feeling superior or powerful.  If anything, it is a humbling experience.  An experience of wonder and beauty, but not of conquest or tribal pride.

So, what does this have to do with my blog?

Well, what is it that made this particular blog get shared thousands of times and others get largely ignored?

In my opinion, the infamous CCM blog was not nearly as “beautiful” as other blogs that I actually spent time crafting and shaping.  It was an unedited rant.  Just guttural angst vomited onto a laptop keyboard.  Sure, I think there was truth in it, but I honestly don’t think it was the truth that made it spread.  It was the guts.  The blood.  The lines that could now be drawn in the sand.  Us. Them.  Those of us who feel justified in hating most mainstream Christian music.  Or those of us who love Christian music and see how much of an ass this Gungor guy is.  The battlefield was setup.  Now, go, kill!

I made the mistake of perusing some of the comments that were left on the reposted blog yesterday.  They get really mean.  Name calling and below-the-belt personal attacks on both sides.  Parental warning here.  Some of the comments below are not suitable for young audiences.

“I’ve never called you creative. A copy, yes. Clone, maybe.  Creative, no.”

“The real problem with the “Christian Music Industry” is that Michael Gungor is a part of it. Get a fucking life. Your are a joke just sitting around stirring up meaningless conversation. No one gives a shit about you or your opinions. Asshole.”

“You’re an idiot.”  

“Michael, without a doubt, from this post, you sound like an ignorant, stuck up oaf, attempting to veil your attempts at basin someone who violates a pet peeve of yours…”  

Where there is passionate blood shed, there is social media sharing.

My point here is that I think most human beings in our current mainstream level of consciousness are often drawn more to competition than cooperation, and the result of this is a world that gets divided up into camps of ‘us and them’, and the world is a worse place for it.  The reason that I deleted the blog was not because I was afraid of calling out the b.s. in the Christian music industry, but because I think the way I wrote it was a bit too emotional and narrow.

I say it was narrow because like I have said, the problem does not lie solely within the Christian music industry.  There are plenty of people and industries that wade behind the true innovators and pick up the crumbs to insert their messages into a previously alive creative medium.  There are plenty of TV shows, Disney movies, boy bands and pop albums that are every bit as soulless and zombie-like as the most generic Christian songs on the radio.  And there are songs that have been arguably been created within the somewhat imaginary “Christian music industry” that are full of life and innovation and soul.

So, in hindsight, I think this blog was too narrow and the emotion it was written in a way that lends itself to a fight rather than a discussion.  And for that I am sorry.

What I do stand by after the years that have passed since I wrote this blog is that there is too much fear in the world and we ought to create and behave from a place of passion, belief, and love rather than truing to homogenize, pander, and cater with our art. But while I enjoy making art with an edge that speaks against the things that ought to be spoken against and for the things that ought to be spoken for, I also want my art to be more like a symphony than a football game.

Don’t get me wrong. I’m not anti-competition.  Competition can be good fun and even helpful at times.  But here’s something that we sometimes don’t think about… Competition is not as effective in nature or in human history as cooperation is.

Human beings didn’t evolve to the top of the food chain because we are the biggest, strongest or fastest.  If competition were the highest rule of the universe, then wouldn’t you expect some sort of giant shark-dragon-monster at the top of the food chain that just easily defeats all of its prey with its venomous fire balls or something?  Instead, you have these relatively small, slow, and fragile creatures called human beings who can’t even survive a winter without fire, clothing and shelter.  Sure we can use our opposable thumbs to make weapons, but that’s not really what has made humanity thrive.  It is our developed ability to empathize, communicate, and cooperate with one another.

And this is not just about humans.  If you look at nature, there is love and cooperation everywhere.  Ants building cities together, whales forming families and clans that spend their whole lives together, parents sacrificing their own lives for their offspring, cells working together to keep life going… Cooperation towards a greater good can be found everywhere we look.  In some ways, the most “fit” are not the biggest, strongest and fastest but the the most empathetic and cooperative.

So why don’t we as a society value cooperation as highly as competition?  Why must there be a loser for us to be interested?  Why is the most boring part of American idol when all of the singers sing together?

Because we want blood!  

The result of this type of thinking are a world full of ‘us vs them’. A world plagued with things like concentration camps and bad religion and Roman arena games where thousands are slaughtered for the public’s amusement.  But is this really the kind of world we want to build?

Tribal, competitive thinking allowed for societies to develop certain helpful things through history.  But when these tribes start getting nuclear bombs, the world is in trouble.  I think we are at an important juncture of our development as a species. We either will learn to cooperate and empathize with the “other” or we will continue to try to conquer them.  And if it’s the latter, we are all in trouble.

You see this on a global scale, but you also see it down to a personal scale.  Down to a, “what should I post on my twitter feed?” scale.   The world we live in is built of small decisions. So what kind of world do we want to build?

I, for one, don’t want anything to do with drawing more lines in the sand between people.  I’d rather be a part of trying to erase them.

At this point in my life,  I have no desire to bash Christian music or anybody’s music really.  But I do still think we ought to be wary of the fear and b.s. that plagues not just the religious world but our

world as a whole.  My conclusion about the matter is this: spend your energy on things you believe in, and do them honestly and to the best of your ability.

Meestal blog ik op mijn website niet meteen een blog van een ander zonder er m’n eigen reflectie op te geven, maar bij dit blog kan ik eigenlijk alleen maar slaafs copy-pasten. Het artikel is uit 2011, maar beschrijft voor mij heel scherp het ‘wij/zij-denken’ in de christelijke subcultuur.

The Problem With The Christian Music Industry


When you are in a touring band, there is a lot of time that is spent waiting. Waiting to board a plane, waiting for the bus to arrive at the venue, waiting for sound check…etc One of the many games that people in our band have implemented now and then to fill the waiting time is a little game we might call the “Christian or secular” game. Basically the game is simply playing a very short clip of music and having someone guess whether it is “Christian” or “secular” music. The person who is most accurate with his or her guesses is the winner.

This is surprisingly easy to do.

Especially when you talk about radio stations. It is easy for me to spot a Christian music radio station within about 3 seconds. Far before any Christian lingo is uttered to make it clear.

It’s weird. I’m always trying to figure out what it is that makes something sound like Christian music, because there’s definitely something… I’d love to get some of your thoughts about it. But for me (and I’m actually one of the better players of the game if I must say so myself), I find something very disingenuous about most Christian music. This is something I can simply feel at a gut level. If I hear a song, and I hear any sort of pretending or false emotion, that’s a good first indicator. I’m really not trying to throw mud here, I’m being honest at how I am good at this game. Christian music often has a sheen to it that other music doesn’t have. Some pop and country music has a similar sheen, but the Christian sheen is like a blander sheen somehow.

The vocals are always really hot in the mix because for Christian music, the words are the most important part. That’s kind of similar to country though as well, so you have to be careful there. Country has some of the same Nashville tones, players, and compression styles that Christian music has most of the time, but the twang is just a little deeper with the country side of things. There’s also a little more “humanness” or “soul” in Country to my ears.

The false emotion that I’m talking about might be familiar to some of you. There’s just something more believable about the whispery sexy voice that is singing about sex on the mainstream radio station than the voice that copies that style of singing while putting lyrics in about being in the arms of Jesus. And it’s really not even the style or the lyric that is the problem to me, it’s the fact that I don’t believe that the singer is feeling the kind of emotions in singing that lyric that would lead to that style of singing. It’s that same kind of creep out that you feel when somebody gives a really loud fake laugh. It’s just weird and uncomfortable feeling.

An example of this would be a song that somebody sent us recently of an older song of mine called “Wrap Me In Your Arms.” The lyric is a very intimate and soft sort of lyric. “Take me to that place where I can be with you, you can make me like you…etc” This person did a hardcore/screamo version of this song. Not just like getting a little loud, I mean full out death metal sounding, demon-voiced screaming. It was so freaking weird mostly because it seemed so disingenuous. You would never speak such gentle words to someone you loved by screaming in their face like you were possessed by Beelzebub. That’s an extreme example, but it’s very typical of the basic premise of most Christian music to me, which is–use whatever musical style you wish as a medium to communicate your message. It’s not about the art, it’s about the message. So use whatever tools and mediums you have at your fingertips to do so. If you want to reach emo kids, then sing emo music but with Jesus language. The problem with this is that emo music is not simply reducible to certain sounding tones and chords. There are emotions and attitudes of different genres of music that are the soul of the music. You can’t remove the anger from screamo and have it still be screamo. It’s the soul of that music, whether that soul is good or evil is not the point, simply that it is the soul. So when you remove the soul from music and transplant the body parts (chord changes, instrumentation, dress, lights, and everything but the soul…) and parade it around with some more “positive” lyrics posing as Christian music, then what you have is a musical zombie.

It looks like a human.. It eats like a human… It still walks and makes noise and resembles a human, but it’s not. It’s a zombie. It has no soul. It just uses it’s human body for its own purposes.

This is what I initially feel when I play the “Christian or secular” game. I look into its eyes, and I perceive whether the thing has a soul or not. And 9 times out of ten, I can do it very quickly and efficiently.

Why is this like this? I don’t know, and it makes me very sad. I don’t hate all Christian music. There are a few artists that I know in the Christian industry that are really trying to transcend the inherent limitations and zombying effect of the industry. But the industry as a whole is broken, friends. We call it Christian, but it’s certainly not based in Christianity. It is based on marketing. That’s it. I wish I could tell you otherwise, but it wouldn’t be true.

Alcohol

We just were part of one of the biggest tours of the fall in the Christian music industry. To my knowledge, every night but one night was sold out, and that’s because they added a second show in the same city kind of last minute. The interesting thing about this tour was that it was pretty much in all mainstream venues. Clubs, theatres…etc It was awesome.

But you know what made me sad? That empty bar every night.

Even though these shows were all sold out, I would imagine that the bartenders at all those clubs were like “oh man, Christian night… that means no tips for me.”

Sometimes the promoters would just buy out the bar so there wouldn’t be any liquor sales at all.
I’m not saying that I wished that everybody was getting hammered at the show… But for crying out loud, buy one beer. Or heck, if you don’t drink beer, buy a Coke.

But here’s what is super weird about this situation. I bet you if you took all of those Christians that came to the shows and split them up and had them go to “secular” shows, A LOT of them would have bought a drink. It’s the fact that there is this assumption among all of the Christians there that having a drink at a Christian event is sort of a questionable thing to do.

Why is this?

It’s certainly not because of the Bible. Jesus’ first miracle was turning water into wine at a wedding. And not just any wine. The kind of wine that made people think they saved the very best wine until the end. And you preachers who pervert the scriptures with your own extremely biased interpretations, here’s a news flash, people at parties don’t think the best wine is non-alcoholic grape juice. Religious people didn’t call Jesus “a glutton and a drunkard” because he ate communion loafers and grape juice all of the time.

Sheesh. It’s just so ridiculous to me.

And here’s the thing. I don’t even drink very much. I’ve never really been drunk, and I’m not advocating that people should just be foolish with their drinking or eating habits. But for crying out loud, this whole spiritualizing of alcohol being an inherently bad thing is so annoying. It’s mostly just an American thing, by the way (as well as places where America has exported these ideas with our missionaries). If you go most other places in the world, or anywhere else in history for that matter, Christians drink alcohol. Ever heard of a little thing called Communion? You know, the bread and the wine? That’s a pretty big deal in Christianity. Jesus didn’t pour out a cup of grape juice.

Man alive.

You know what the alcohol thing is based on? You ready for this? You sure?

Money

Old people are the people that give the most money to Christian organizations like religious media outlets. And old people grew up in a time where alcohol was seen as a taboo social reality. Just like dancing or playing cards or “mixed bathing” (swimming). It’s based in an era of prohibition. These are old American values that we’re dealing with, not Christian values. It’s the old American people that have money that the Christian organizations do not want to offend. So they create an environment where drinking is seen as evil. If you want to start a television ministry, you can’t have it known to your donors that your staff likes to go out for drinks after work. So you implement rules for them. Do you know how common this is? I have friends that have lost their jobs over crap like this.

Do you see the irony of this? If you had been a disciple of Jesus and drank some of the wine of his first recorded miracle with him, you would be fired from a lot of the churches in this country. Shame on us.

So the point? (I haven’t forgotten) The point is that the industry that labels things as Christian and sells them to you has far more to do with marketing then Christianity. They are marketing to the mixed bag of values that has created the Evangelical Christian subculture. It’s a mix of some historically Christian values, some American values, and a whole lot of cultural boundary markers that set “us” apart from “them.” This sort of system makes us feel safe and right, and it makes some of its gatekeepers very wealthy and powerful.

The effect is then the filtering down of this subculture to people that don’t necessarily want to think through the viability of every one of these boundary markers, but in their simple desire to belong to what they consider the good guys, they acquiesce to the rules handed to them. At least in public. As the joke goes, why do you take two Baptists with you when you go fishing? Because if you only bring one, he’ll drink all your beer.

Here are some of the actual effects of this subculture though.

1. It makes us dishonest

When the foundation of the market and music you are trying to make is pretense, it’s very hard to be honest and successful. There is an unspoken assumption from most of us that we really want the people on the stage or on the book or album cover or on the radio need to have it together more than we do. Because we are messed up, we need them to be a sort of savior and hope for us. The result of this is that it’s often the people who are really good at pretending that they have it all together that make it to the stage and the book or album cover and the radio stations.

So Christians that would normally buy a beer don’t because they are in the Christian concert. Christian bands that smoke (which a lot of them if not most of them do, including some of my players) have to duck into back alleys as to not offend anybody. I think smoking is stupid. But I think it’s stupid because it smells bad and it kills you. I don’t use my religion to judge other people about it.

Rather than just being honest about where we are at and what we all struggle with though, we look to our gatekeepers to believe and live morally vicariously for us. That way we feel better about being part of the system of good, and the moral brokenness in our own lives is repressed like the fear of a child with her security blanket.

This sort of dishonesty is at the heart of much of what I and so many others find so repulsive about much of modern American Christendom

2. It kills creativity

I had a conversation with John Mark McMillan last night about something that I think is very interesting. By the way, I consider John Mark to be one of the ones I consider to be making a valiant effort in transcending some of these imposed limitations in this industry. But he mentioned to me how strange it is that people keep calling his new album “creative.” That word is actually one of the most used words when people describe our music as well. In fact, I bet some of you reading this have described as such. Here’s the weird thing about this…
Why do you find it necessary to say that?

Do you notice that nobody really uses that word about other types of music? I just was perusing some Itunes user reviews to see if this holds up. I checked John Mark and mine, and “creativity” is very often found. But it’s not often found in reviews of bands like Sigur Ros, Bon Iver, Radiohead, Sufjan Stevens or other artists who are certainly very “creative.”

Nobody goes to an art gallery and says, “boy, that painting is so creative.” Why? Because it’s art! Of course it’s creative! Why else would it be there? It’s very nature is creativity. Or like Lisa pointed out to me today, “that would be like saying, I love your house, it’s so architectural.”

But when someone in the Christian industry actually takes their art seriously, everybody is like “holy crap, listen to how creative it is!”
It’s like a person that’s been living among zombies for years seeing an actual human being and exclaiming, “wow, look at how clean her face is! She doesn’t even have any blood on it or anything!”

I’m not slamming the people that describe our music as creative. I appreciate the kindness that’s behind the words, but it does make me sad that the idea of creativity is so foreign to our industry that we have to actually point it out when someone actually sees the art as art and not zombie propaganda. Ok, that might have been a little much. But I like the sentence so I’ll leave it.

So that’s why I’m good at the Christian or secular game. I’ve seen behind the curtain, and I know the little man that’s pulling the levers, and he’s not impressive. I recognize his voice at this point, and it’s all over religious media.

Why am I writing this blog?

Some of you have commented in the past when I’ve been critical of the Christian music industry that I’m being hypocritical by still being a part of it. I don’t see it that way. I actually love a lot of the individual people in the industry. There really are some amazing people in it, many of who share my weariness about the way things have been. And I also love you guys. I love our fans. I love the people that we get to meet and I love being able to get our music to them. But that doesn’t mean we shouldn’t try our best to purify the systems that we are part of. I just want to be honest about what I see and call us to find better ways of doing things.

Two quick recommendations and I’ll stop this blog that has already gone on WAY too long:

Consumers: I would suggest that you actively support those artists that you love that the industry hasn’t necessarily bought into. The cards are stacked against people that actually want to do honest creative art in this industry, and the people that try really need your direct help and support to have any chance. For us, we’ve had one guy for instance that has been sending us a check every month for years because he appreciates what we are trying to do. Do you know how much that one family has helped us stay encouraged? Even if it’s not a huge amount of money or anything, just having people behind you in this sort of battle is really helpful.

Industry people: Stop being so afraid. I know you want things to be different than they are as well. I know you want creativity to be valued as much as “Becky” analysis, but we need some of you to have some balls and make some decisions based on that value system. Yes money matters. But so does beauty. Art actually makes a difference in the world. Have the courage to actually make decisions on values and not simply on past numbers and trends. And for crying out loud, if it really is good, the numbers will follow eventually anyway.

Artists: Take heart. I think the tides may be turning. The recent attention and success of our band speaks to it I think. People are growing weary of the status quo. The machine and its sheen have seen its strongest days. So I encourage you as well to not be afraid. Your art is worth making even if the industry around you isn’t quite ready for it yet. Make it and let them catch up with you. Your art is sacred. Be honest. Be brave. And don’t let the markets or the industry be the final filter on your art, let your heart do that. Ok that’s all from me tonight.

Also read the very amusing comments on this blog here.

Oprah Winfrey praat met Rob Bell over hoe we naar God kijken, hoe we over hem spreken. Een ontdekkingstocht naar onze relatie met God, maar dan door een karakteristieke niet-traditionele bril.

Houvast

Rob Bell is als spreker en schrijver iemand die taboes niet uit de weg gaat. In zijn vorige boek ‘Love Wins’ probeerde hij voorzichtig vraagtekens te zetten bij onze middeleeuwse opvattingen over de hel. Zijn vragen worden overigens niet altijd in dank afgenomen. Het raakt aan de zekerheid van vele gelovigen. Als we als gelovigen houvast vinden bij een aspect van God en dat aspect wordt op losse schroeven gezet door iemand als Rob Bell, dan doet dat stof opwaaien. Rob Bell bevraagt en herformuleert. Maar waarom? Is onze kijk op God niet goed?

De bril waar door we naar de bijbel kijken, is de bril waarmee we onszelf beperken en uiteindelijk God klein houden voor onszelf en anderen. Rob Bell moet gedacht hebben: ‘Durven we vragen te stellen bij onze opvattingen? Durven we twijfel toe te laten om tot een breder besef van God te komen?’

 

Without somehow destroying me in the process, how could God reveal himself in a way that would leave no room for doubt? If there were no room for doubt, there would be no room for me.

Fred Buechner

 

 

 

Twee perfecte danspartners

We hebben als jonge Christenen soms de neiging om ons zo vast te klampen aan God. In onze prilste ervaringen zoeken we duidelijke antwoorden.
We zijn als hele jonge kinderen die vragen of ze buiten mogen spelen, dan is een antwoord als ‘misschien’ of ‘straks’ veel te abstract en geeft onrust. Dat zie je ook terug bij ons als we net geloven. We zoeken dan duidelijk antwoorden zoals ‘ja’ en ‘nee’,  ‘goed’ en ‘fout’. Dit helpt ons om een in deze nieuwe geloofsdimensie staande te blijven.

Toch zie je dat veel gelovigen niet uit deze fase groeien en zich afschermen voor vragen die hun duidelijkheid aantasten. Wat op zich te begrijpen is, want waar duidelijkheid een nood is, zijn vragen en twijfels vijanden.
Maar kunnen geloof en twijfel niet juist twee perfecte danspartners zijn?

Twijfel helpt ons om ons juist sterker te worden in ons geloof. Een zwak geloof heeft niet geworsteld met twijfel en kan die spanning nog niet aan.

Rob Bell is die weg gegaan. Hij heeft de weg bewandelt waarin hij vragen is gaan stellen over de opvattingen die we hebben.
In Rob’s nieuwste boek ‘What we talk about, when we talk about God’ trekt hij onze  vastgeklonken opvattingen in twijfel. Maar hij laat het daar niet bij. Hij schetst ook nieuwe beelden in de hoop een breder beeld van God te kunnen omvatten. Zijn enthousiasme voor God merk je misschien niet in conservatieve uitspraken, maar proef je juist in zijn brede scala aan beelden en verhalen waarmee hij een vindingrijke en liefdevolle God schetst.

Zijn onze woorden die we gebruiken om te praten over God nog wel zuiver? Hebben we ze te vaak ijdel gebruikt? Of hebben we ze teveel beladen met onze oordelen?  Moeten we ze niet ontladen en uitwissen om tot nieuwe taal te komen die zegt wat we bedoelen?

Rob oppert om ons open te stellen voor het mysterie van God. Een mysterie roept vaak vragen op, maar ook een nieuwsgierigheid en ontdekkingsdrang om te zoeken naar nieuwe wegen om het verhaal van God te vertellen: ‘God is with us, God is for us, God is ahead of us’

‘God is met ons’

Een van de zere plekken die Rob aanraakt is het idee dat we van God iemand gemaakt hebben die ver weg is, afwezig, en soms opduikt en helpt.
En daarbij ontstaat het idee wij hier op aarde leven en Hij ver weg is en slechts facultatief is.

Terwijl het hebreeuwse woord ‘ruach / geest’ iets vertelt van een altijd aanwezig God. En deze Ruach / geest wordt in de moderne wereld gezien als iets geestelijks en minder ‘echt’. Terwijl het aardse wordt gezien als echt. Deze tweedeling zie je ook bij gelovigen, die juist focussen op het geestelijke en het aardse als ‘minder’ zien. Dus alles wat geestelijk is, is van God, en al het aardse is niet van God.

De kunst ligt volgens Rob in het opmerken van God in het leven van hier en nu, in het lijden en in de vreugde, in de ontmoeting met een vreemde, in momenten waar het fout gaat, in de worsteling, verdriet en gebrokenheid. 

‘God is voor ons’

Geloven we dat God wilt dat we bloeien? Dat er vrede op aarde is? Dat er betere kunst komt en meer goed eten? En wil God dat we de beste zorg geven aan de aarde? Wil God voor ons zijn en ons door onze moeilijkheden helpen? Wil hij heling brengen in de zoektocht van ons verleden en onze verslavingen?
En geldt dat al op aarde?

Jezus leerde ons bidden: ‘God, doe U wil op aarde, zoals ook in de hemel.’
Jezus zei niet, luister even, ik vertel je wat je moet doen, zodat je straks naar de hemel kan. Hij vertelt ons juist wat we moeten doen, zodat deze plek eruit gaat zien zoals God het zich voorstelt. Het koninkrijk is hier en nu en niet een evacuatie-theologie waarbij je moet zorgen om hier weg te komen.
Het gaat om het vinden van het leven op deze plek, hier en nu, waar de hemel en de aarde elkaar raken. Als je iemand vergeeft, als je vrijgevig bent, als je je oordeel voor je houdt, en als je van mensen houdt, als je opstaat tegen onrechtvaardigheid. Dan raakt de hemel de aarde.

‘God is ahead of us’

God is al vooruit gegaan en trekt ons allemaal mee in een betere toekomst. Vrede, gerechtigheid, schoonheid, liefde, gelijkheid. Hij geeft een belofte voor iets wat nu nog niet waarheid is geworden. Hoop is voor nu. Want nu is wat we hebben. Het verleden is voorbij en in de toekomst zijn we nog niet.
Soms zet een crisis of een uitdaging ons stil en brengt ons terug in het hier en nu. Als we een zware periode meemaken, kunnen we daarin leren hoe mooi het is om in het heden te leven.

Rob legt de vinger op de zere plek: Je kan een persoon zijn die heel geestelijk is en veel bijbelteksten kennen, bekend zijn in complexe theologische systemen, en toch niet een persoon zijn die ‘ziet’. Je kan je hoofd vullen met alle juiste doctrines. Maar het is totaal iets anders dan iemand ontmoeten in het hier en nu en naar die persoon luisteren en ervaren dat die persoon je meer te vertellen heeft dan alle boeken die je gelezen hebt.

Het kado

Rob sluit af met zijn wens dat meer mensen het besef mogen hebben dat ze geliefd zijn, dat de genade van God echt is en ook voor hen is. En dat mensen het unieke eeuwigstromende leven, waar Jezus het over heeft, zullen proeven en als reactie op dat kado zeggen: ‘Wat kan ik doen? Hoe kan ik meewerken? Dat ze hun taak, kunst, of werk mogen vinden waar ze warm van worden.

 

 

Posted by: In: Algemeen, van alles 04 nov 2013 0 comments

In de media verscheen een half jaar geleden het verschrikkelijke nieuws dat Rick Warrens zoon zelfmoord heeft gepleegd na jarenlange depressie. Kloppen de ideeën die we als christenen hebben over depressie wel?

“Zelf ben ik enkele jaren flink depressief geweest,” vertelt Roald. “Ik heb gemerkt hoe onwennig mensen daarmee om konden gaan. Er werden me vanuit goede bedoelingen allerlei short-cuts aangeboden in verschillende soorten en maten. Mijn boekenplank ligt vol met boeken die ik kreeg van goed bedoelende kerkgenoten. En juist dat hielp uiteindelijk niet. Het signaal dat er mee gegeven werd, was: lees dit, want dan lost het je probleem op.”

“Na een lange periode begon ik me af te vragen of  er in eerste instantie wel acceptatie voor is. De goedbedoelde gebeden en adviezen gaven me eerder het gevoel dat mensen me uit het proces wilden trekken. Een enkeling durfde het aan om me in het proces te laten, zonder een welgemeende oplossing aan te dragen. En dat leverde die persoon wel een flink gevoel van machteloosheid op. In die periode heb ik gemerkt hoe krachtig het is als mensen durven het lijden te accepteren of zelfs met je mee durven te lijden. Wat voor moois gebeurt er dan: er ontstaat vertrouwen dat je het aankan, geloof vanuit de ander krijgt vorm in jou! Niet door woorden, maar door het lef van de ander. Het geloof dat aandurft in plaats van nep-geloof dat zelf wegvlucht voor het lijden.”


Jezus was niet bang
Roald: “Soms merk ik dat mensen die de Bijbel hanteerden als magische spreuken-boek minder boodschap hadden aan het accepteren van lijden. Zelf heb ik gelukkig gemerkt dat Jezus niet bang is geweest om met mij de depressie door te gaan en de angsten in de ogen te durven kijken. De manier van ‘redden’ was anders dan ik en anderen verwachtten. Juist door met mij in de diepte aanwezig te zijn, werd de angst en depressie draaglijk en ontwapend.”

Inmiddels gaat het beter met Roald en heeft hij draagkracht ontwikkeld voor de depressies. Hoe? “Door niet langer een fiks te vinden in allerlei geestelijke uitvluchten, maar door langzaam maar zeker meer houvast te vinden in vriendschappen en in laag tempo het lijden in mezelf en anderen te accepteren. Achteraf kijk ik terug naar een periode van depressie en merk ik dat de kerk een te makkelijk antwoord had die voor mij natuurlijk extreem aantrekkelijk was: God haalt je uit de put. Uiteindelijk ben ik blij dat er mensen met me in de put wilden zitten. Opmerkelijk was wel dat de mensen met de grootste geloofsuitspraken het minste durf hadden om naast me te staan.”

– Vandaag lanceert Roald om 12:00 de clip van zijn nummer ‘Barstensvol’.Check die clip hier.

– In de uitzending ‘Nederland zingt op Zondag’ sprak Roald met met Ds. van der Veer over zijn depressie en zijn zoektocht in de kerken naar erkenning.Bekijk de aflevering hier.

 

meer...