...

Interview ‘God valt niet van z’n troon…’

Geplaatst door: In: Algemeen, van alles, Video 10 nov 2011 Reacties: 0 Tags: , , ,

Deze week werd ik geinterviewd door CIP.nl naar aanleiding van de videoclip ‘Voorzichtig‘

Terwijl ik de vragen voor me zag, voelde ik meteen al hoe onmogelijk het was om genuanceerd en duidelijk en bondig te zijn.
Mooi om te zien hoe Rik Bokelman een kort en duidelijk verhaal wist te vormen van mijn ellenlange betoog. Ik had me voorbereid op aardig wat weerstand, aangezien iets aan de kaak stellen nooit in dank wordt afgenomen.
Maar de korte versie was in mijn optiek zo genuanceerd, dat ik verrast was over de hoeveelheid reacties die het losmaakte.

Lees de korte versie dus hier: http://www.cip.nl/nieuwsbericht_detail.asp?id=25562


Hieronder plak ik het hele verslag van het interview. Wellicht roept dat nog meer vragen en reacties op?
Mooi, want ik ben wel in voor wat bekvechten om uiteindelijk tot een diepere kern te komen. Het doel heiligt de middelen zullen we maar zeggen.
Maar wat is het doel dan? Zelfreflectie.
Ik hoop dat dit artikel een kleur aanbrengt op het chirstelijke pallet, zonder de andere kleuren te overschreeuwen.

Vond je de korte versie al too much? Lees dan niet verder, dan gaat mn betoog wellicht teveel onrust opleveren. At the end is mijn visie die ik hieronder beschrijf een moment opname, en slechts een mix van mijn eigen ervaringen die mijn blik op de zaak enorm kleuren.

Waarom ben je christen? Wat is hierin de crux?

Oei, je waarom-vraag vind ik meteen al lastig. De vraag gaat er vanuit dat ik Christen ben en dat we het er over eens zijn wat dat is.
Laat ik beginnen te zeggen dat ik mezelf niet zie als een ‘christen’, of iemand die hoort bij het christendom. Simpelweg, omdat ik niet weet wat dat inhoudt, en ik mezelf niet kan scharen onder zo’n brede, beladen noemer.
Ik kan alleen zeggen dat ik in een christelijke subcultuur ben opgevoed en rond mijn 20e dingen heb ervaren bij de verhalen over Jezus en daaromheen een eigen geloof heb ontwikkeld.
De problematiek van wel of niet Christen zijn, betekent ook, dat ik mezelf onder een noemer plaats, waarbij ik me onderscheid van anderen die die noemer niet gebruiken. Dat maakt al dat ik me afzonder en wellicht verder af kom te staan van wie ik ben. Want uieindelijk ben ik in de eerste plaats mens en mijn geloof verandert elke dag, die groeit, neemt af, wordt zwart-witter, krijgt nuance etc.
Het onderscheid tussen christen en niet christen kan een te makkelijke sticker zijn.
Ik heb wel eens meegemaakt dat mensen zich afvroegen of een bepaalde band wel christelijk was, en of het daarmee wel of niet goed is om naar te luisteren. Tja, dan krijg ik het gevoel dat we bezig zijn om onszelf te beschermen door labels, omdat we bang zijn voor negatieve gevolgen.
Wellicht komt dit omdat er in de christelijke subcultuur ook geleerd wordt dat er muziek is die niet goed is. Een dergelijk sterk goed/fout denken helpt natuurllijk niet om iets moois als muziek de kans te geven die het verdient. Ik denk dat er zeker verkeerde invloeden zijn, maar om nou muziek te bestempelen als chirstelijk dus goed’ of ‘niet christelijk, dus fout’ dat gaat me echt te ver.
De afgelopen jaren ervaar ik God als een een enorme vrijdenker. Volgens mij valt hij niet zo snel van z’n troon als we niet zo perfect proberen te leven. Dat is een enorme verademing voor me geweest. Ik denk dat de liefde die daaruit spreekt voor mij enorm aantrekkelijk is om me met God te blijven bezig houden, ookal ben ik wel eens met hem in gevecht.


In je muziek, zoals in ‘voorzichtig’, wil je iets aan de kaak stellen. Wat is dat?

In de christelijke subcultuur merk ik zelf een enorme kloof met de realiteit. We praten ontzettend veel, we vinden van alles, en we schermen met opvattingen. En we komen alleen maar verder af te staan van de belevingswereld van andere mensen. Zelfs zo ver, dat we uiteindelijk niet meer met ze mee kunnen of willen voelen.
Deze kloof ontstaat niet door anderen, maar door onszelf. Helaas gaat vaak het samenkomen van gelovigen gepaard met ons afzonderen van andere levenstijlen.Ik schrik van uitspraken die mensen kunnen doen als uiting van hun geloof. Die uitspraken illustreren wat we ten diepste geloven. Soms heeft dat weinig met God te maken, maar ontzettend veel met onze geloofdsystemen. Zo zijn er opvattingen over seks voor het huwelijk, dankbaar zijn, homo’s, depressie, bekering, ziekte, redding, aanbidding, de zondag etc.
Allemaal opvattingen die helpend kunnen zijn als middel, bedacht om in vrede met elkaar en God te leven, maar nu zie ik diezelfde opvattingen werken als barrieres. En we schermen met die opvattingen, omdat ze ons lief zijn, omdat ze ons wellicht iets gebracht hebben.
Ik zie dat we eigenlijk niet goed durven te leven zonder deze opvattingen. Want wat gebeurd er met iemand die z’n opvattingen even loslaat? Precies, die gaat voelen en ervaren, en dat kan zo spannend zijn dat je Godsbeeld wel eens kan veranderen. En dus blijven we in onze kleine wereld leven.
En we willen er best uit, maar we zijn bang dat ons geloof er aan onderdoor gaat. Een flink lastig gebeuren dus.
Toen ik het nummer ‘Voorzichtig’ schreef zat ik zelf in een kleine evangelische wereld met enorm veel ongeschreven regels en verwachtingen. Regels waar we ons niet aan konden voldoen, maar die we wel hooghielden omdat ze ‘goed’ waren. Waarmee we onszelf ook voorhielden dat een andere manier ‘fout’ was. Ik had het over genade, maar bedoelde dan dat er nog een kans was om het goed te doen. Ik had het over vergeving, als iets wat er altijd was, maar altijd als doel had dat we het daarna wel goed moesten doen, of in ieder geval spijt zouden moeten hebben. Kortom, doorspekt met goed/fout denken. Dat is niet verkeerd, maar kan wel een flink veel ernstige nadruk leggen op een klein aspect van het leven.
Nu achteraf merk ik dat die periode me gevormd heeft om een duidelijk plaatje van God te vormen, dat had ik heel erg nodig. Een God die door middel van de bijbel een uitkomst bood. Maar tegelijkertijd merkte ik dat we er in op gingen, zonder een groter plaatje te willen zien. Een plaatje van genade, niet als oplossing van imperfectie, maar van ons perfectionisme. De boom van kennis en goed en kwaad is denk ik een boom waar we in de kerk nog zo veel van eten. En tegelijkertijd hebben we dan een warme God nodig die ons in dit ‘zondige’ aspect steeds weer omarmt. Dit gaf me vaak het gevoel dat we niet volwassen kunnen worden in zo’n omgeving waarbij we de kerkdiensten als warme mantel gebruiken om ons goed/fout denken te verzachten. Dat voelt dat als dwijlen met de kraan open.
Een kerk die eruit ziet als een warme kas, waar plantjes goed groeien, lijkt aantrekkelijk.
Maar als de plantjes de winter niet aankunnen, hebben ze geen overlevingskans buiten hun eigen omgeving, en zullen ze vanuit eigen angst of overlevings drang de kou ontvluchten. En wat heb je dan voor aansluiting en inlevingsvermogen met de buitenwereld?
Voor mij is de vraag nu: Hoe Kunnen we leven in Gods liefde in plaats van deze alleen afgezonderd te cultiveren?
Een grotere plaatje zou kunnen zijn: een Godsbeeld waarbij God er niet voor de christenen is, maar voor de mens. Een plaatje waarbij mensen stoppen om ons alleen op kerkelijke middelen te richten , maar om het onrecht, de pijn, het leven, het genot te omarmen en in die wereld te durven zijn. Wellcht met Jezus als voorbeeld, iemand die ook in de modder naast anderen durfde te staan.

Waarom stel je dit aan de kaak?

Ik zou graag trots willen zijn op het feit dat ik geloof in God, en wellicht durf ik ooit ook trots te zijn dat ik naar een kerk ga. Maar nu schaam ik me voor mezelf en anderen. Niet omdat ik me schaam voor het evangelie, want een goede boodschap schaam ik me niet voor. Maar wel voor een kortzichtige, krampachtige en angstige cultuur die niet uitnodigt voor eerlijkheid.Er zijn enorm veel kansen voor kerken om weer relevant te worden, om buiten de muren te verspreiden, om te voelen waar nood is, waar we niet meteen een christelijke oplossing aandragen, maar eerst willen kijken naar de vraag die er ligt.
Hoe vet zou t zijn, als ieder persoon die gelooft in God, in zijn of haar eigen leven het leven om hen heen mooier kan maken door gewoon in contact te zijn met het leven en God. Op een authentieke manier liefde geven die je hebt, en liefde ontvangen van de ander waar je het nodig hebt, zet ons op een goede plek: Een plek naast mensen.

Wat staat er op het spel?

Geloof in God staat op het spel denk ik. Er is steeds meer een trend om geloof een kans te geven maar geloven in een God wordt geassosieerd met de kerk. En voor aardig wat mensen hangt rond de kerk een negatieve assosiatie.We hebben de neiging als gelovigen om ons aan elkaar vast te klampen. Je zou kunnen zeggen, als zoutkorrels bij elkaar gestopt in een zoutpotje.

Op Wikipedia staat het volgende: ‘Giftigheid is een betrekkelijk begrip: de hoeveelheid bepaalt of iets giftig is. Het eten van een bord keukenzout is dodelijk voor mensen, maar het is geen bezwaar om zout (met mate) over het eten te strooien.’
Als de concentratie van geloof zo enorm contrasterend wordt met de omgeving, verliest het zijn waarde, sterker nog, het wordt vergif.
Als de kerk een een giftige vorm van geloofsbeleving laat zien dan zal dat effect hebben hoe andere mensen geloof in God beleven.
Ik hoop dat we ons durven te verspreiden, zodat we als zout smaak geven op de plek waar het nodig is.Zo kun je als lichtpuntjes bij elkaar gaan zitten, dat werkt fijn zoals kooltjes die zich aan elkaar warmen. Toch is licht bedoeld voor de duisternis. Hoe lang nog voor we ons durven te mengen in de duisternis om licht te geven op de plek waar het nodig is?Ik kan me voorstellen hoe sterk en liefdevol we zijn, als we onze regeltjes, opvattingen en meningen niet meer perse hoeven te hanteren.
En hoeveel licht er afkomt van iemand die leeft vanuit eigen kracht en zwakheid, zonder zich sterk te hoeven maken voor zijn eigen opvattingen.
Weet je hoeveel respect mensen hebben voor ongeloof en twijfels, en ik schat in dat God enorm goed uit de verf komt, als wij niet zo perfect christen proberen te zijn.
Ik zie ook voor me dat we ontzettend goeie vrienden voor onszelf en anderen zijn als we stoppen om te proberen God te eren door inspanning en beginnen om Hem, jezelf en anderen te eren door te leven in ontspanning en genot. Al roept dat laatste woord genot wellicht weer vragen op. Mooie vragen vind ik dat. Wellicht mooiere vragen dan de antwoorden zelf.

Wat voegt je muziek hopelijk toe aan het christendom in NL?

Ik hoop dat m’n muziek zo kwetsbaar en eerlijk kan zijn, dat het de angel van onze angst blootstelt. En ik hoop dat het ons zo de juiste plek biedt om in contact te komen met de nood in onszelf en anderen.
Het zou zo mooi zijn als er in de kerken meer ruimte komt voor ongeloof, zodat er ook meer zicht komt op wat we al wel geloven. Dat is een stuk relaxter. Het zou zo mooi zijn als we daarmee ontspannen in het leven kunnen staan, en tegelijkertijd geraakt kunnen worden door Gods liefde, en wellicht ook in ons Gods liefde voor anderen ruimte krijgt…

Sorry, reageren kan op dit moment niet.

Related Posts