Deze week werd ik geinterviewd door CIP.nl naar aanleiding van de videoclip ‘Voorzichtig‘
Terwijl ik de vragen voor me zag, voelde ik meteen al hoe onmogelijk het was om genuanceerd en duidelijk en bondig te zijn.
Mooi om te zien hoe Rik Bokelman een kort en duidelijk verhaal wist te vormen van mijn ellenlange betoog. Ik had me voorbereid op aardig wat weerstand, aangezien iets aan de kaak stellen nooit in dank wordt afgenomen.
Maar de korte versie was in mijn optiek zo genuanceerd, dat ik verrast was over de hoeveelheid reacties die het losmaakte.
Lees de korte versie dus hier: http://www.cip.nl/nieuwsbericht_detail.asp?id=25562
Hieronder plak ik het hele verslag van het interview. Wellicht roept dat nog meer vragen en reacties op?
Mooi, want ik ben wel in voor wat bekvechten om uiteindelijk tot een diepere kern te komen. Het doel heiligt de middelen zullen we maar zeggen.
Maar wat is het doel dan? Zelfreflectie.
Ik hoop dat dit artikel een kleur aanbrengt op het chirstelijke pallet, zonder de andere kleuren te overschreeuwen.
Vond je de korte versie al too much? Lees dan niet verder, dan gaat mn betoog wellicht teveel onrust opleveren. At the end is mijn visie die ik hieronder beschrijf een moment opname, en slechts een mix van mijn eigen ervaringen die mijn blik op de zaak enorm kleuren.
Waarom ben je christen? Wat is hierin de crux?
Laat ik beginnen te zeggen dat ik mezelf niet zie als een ‘christen’, of iemand die hoort bij het christendom. Simpelweg, omdat ik niet weet wat dat inhoudt, en ik mezelf niet kan scharen onder zo’n brede, beladen noemer.
Ik kan alleen zeggen dat ik in een christelijke subcultuur ben opgevoed en rond mijn 20e dingen heb ervaren bij de verhalen over Jezus en daaromheen een eigen geloof heb ontwikkeld.
Ik heb wel eens meegemaakt dat mensen zich afvroegen of een bepaalde band wel christelijk was, en of het daarmee wel of niet goed is om naar te luisteren. Tja, dan krijg ik het gevoel dat we bezig zijn om onszelf te beschermen door labels, omdat we bang zijn voor negatieve gevolgen.
Wellicht komt dit omdat er in de christelijke subcultuur ook geleerd wordt dat er muziek is die niet goed is. Een dergelijk sterk goed/fout denken helpt natuurllijk niet om iets moois als muziek de kans te geven die het verdient. Ik denk dat er zeker verkeerde invloeden zijn, maar om nou muziek te bestempelen als chirstelijk dus goed’ of ‘niet christelijk, dus fout’ dat gaat me echt te ver.
In je muziek, zoals in ‘voorzichtig’, wil je iets aan de kaak stellen. Wat is dat?
Deze kloof ontstaat niet door anderen, maar door onszelf. Helaas gaat vaak het samenkomen van gelovigen gepaard met ons afzonderen van andere levenstijlen.Ik schrik van uitspraken die mensen kunnen doen als uiting van hun geloof. Die uitspraken illustreren wat we ten diepste geloven. Soms heeft dat weinig met God te maken, maar ontzettend veel met onze geloofdsystemen. Zo zijn er opvattingen over seks voor het huwelijk, dankbaar zijn, homo’s, depressie, bekering, ziekte, redding, aanbidding, de zondag etc.
Allemaal opvattingen die helpend kunnen zijn als middel, bedacht om in vrede met elkaar en God te leven, maar nu zie ik diezelfde opvattingen werken als barrieres. En we schermen met die opvattingen, omdat ze ons lief zijn, omdat ze ons wellicht iets gebracht hebben.
Ik zie dat we eigenlijk niet goed durven te leven zonder deze opvattingen. Want wat gebeurd er met iemand die z’n opvattingen even loslaat? Precies, die gaat voelen en ervaren, en dat kan zo spannend zijn dat je Godsbeeld wel eens kan veranderen. En dus blijven we in onze kleine wereld leven.
En we willen er best uit, maar we zijn bang dat ons geloof er aan onderdoor gaat. Een flink lastig gebeuren dus.
Toen ik het nummer ‘Voorzichtig’ schreef zat ik zelf in een kleine evangelische wereld met enorm veel ongeschreven regels en verwachtingen. Regels waar we ons niet aan konden voldoen, maar die we wel hooghielden omdat ze ‘goed’ waren. Waarmee we onszelf ook voorhielden dat een andere manier ‘fout’ was. Ik had het over genade, maar bedoelde dan dat er nog een kans was om het goed te doen. Ik had het over vergeving, als iets wat er altijd was, maar altijd als doel had dat we het daarna wel goed moesten doen, of in ieder geval spijt zouden moeten hebben. Kortom, doorspekt met goed/fout denken. Dat is niet verkeerd, maar kan wel een flink veel ernstige nadruk leggen op een klein aspect van het leven.
Een kerk die eruit ziet als een warme kas, waar plantjes goed groeien, lijkt aantrekkelijk.
Maar als de plantjes de winter niet aankunnen, hebben ze geen overlevingskans buiten hun eigen omgeving, en zullen ze vanuit eigen angst of overlevings drang de kou ontvluchten. En wat heb je dan voor aansluiting en inlevingsvermogen met de buitenwereld?
Voor mij is de vraag nu: Hoe Kunnen we leven in Gods liefde in plaats van deze alleen afgezonderd te cultiveren?
Waarom stel je dit aan de kaak?
Hoe vet zou t zijn, als ieder persoon die gelooft in God, in zijn of haar eigen leven het leven om hen heen mooier kan maken door gewoon in contact te zijn met het leven en God. Op een authentieke manier liefde geven die je hebt, en liefde ontvangen van de ander waar je het nodig hebt, zet ons op een goede plek: Een plek naast mensen.
Wat staat er op het spel?
Geloof in God staat op het spel denk ik. Er is steeds meer een trend om geloof een kans te geven maar geloven in een God wordt geassosieerd met de kerk. En voor aardig wat mensen hangt rond de kerk een negatieve assosiatie.We hebben de neiging als gelovigen om ons aan elkaar vast te klampen. Je zou kunnen zeggen, als zoutkorrels bij elkaar gestopt in een zoutpotje.
Op Wikipedia staat het volgende: ‘Giftigheid is een betrekkelijk begrip: de hoeveelheid bepaalt of iets giftig is. Het eten van een bord keukenzout is dodelijk voor mensen, maar het is geen bezwaar om zout (met mate) over het eten te strooien.’
Als de kerk een een giftige vorm van geloofsbeleving laat zien dan zal dat effect hebben hoe andere mensen geloof in God beleven.
Ik hoop dat we ons durven te verspreiden, zodat we als zout smaak geven op de plek waar het nodig is.Zo kun je als lichtpuntjes bij elkaar gaan zitten, dat werkt fijn zoals kooltjes die zich aan elkaar warmen. Toch is licht bedoeld voor de duisternis. Hoe lang nog voor we ons durven te mengen in de duisternis om licht te geven op de plek waar het nodig is?Ik kan me voorstellen hoe sterk en liefdevol we zijn, als we onze regeltjes, opvattingen en meningen niet meer perse hoeven te hanteren.
En hoeveel licht er afkomt van iemand die leeft vanuit eigen kracht en zwakheid, zonder zich sterk te hoeven maken voor zijn eigen opvattingen.
Weet je hoeveel respect mensen hebben voor ongeloof en twijfels, en ik schat in dat God enorm goed uit de verf komt, als wij niet zo perfect christen proberen te zijn.
Ik zie ook voor me dat we ontzettend goeie vrienden voor onszelf en anderen zijn als we stoppen om te proberen God te eren door inspanning en beginnen om Hem, jezelf en anderen te eren door te leven in ontspanning en genot. Al roept dat laatste woord genot wellicht weer vragen op. Mooie vragen vind ik dat. Wellicht mooiere vragen dan de antwoorden zelf.
Wat voegt je muziek hopelijk toe aan het christendom in NL?
Ik hoop dat m’n muziek zo kwetsbaar en eerlijk kan zijn, dat het de angel van onze angst blootstelt. En ik hoop dat het ons zo de juiste plek biedt om in contact te komen met de nood in onszelf en anderen.
Het zou zo mooi zijn als er in de kerken meer ruimte komt voor ongeloof, zodat er ook meer zicht komt op wat we al wel geloven. Dat is een stuk relaxter. Het zou zo mooi zijn als we daarmee ontspannen in het leven kunnen staan, en tegelijkertijd geraakt kunnen worden door Gods liefde, en wellicht ook in ons Gods liefde voor anderen ruimte krijgt…
