Heb je wel eens geprotesteerd? Ik één keer, het had volgens mij iets te maken met onderwijs en ik kreeg die middag vrij. Daar stonden we dan, zonder idealen, zonder gebalde vuisten. Hebben we nog wel idealen? Ik sta er nooit bij stil. Zijn mijn idealen misschien ondergesneeuwd door m’n keurige christelijke gedrag?
Goede woede
Als keurige andere-wang-toekeer-christen werd me geleerd vooral vredelievend te blijven. Maar pasgeleden tijdens een etentje kwam er een hoop woede opborrelen. Mijn 2 tafelgasten komen uit een ver land waar niet zoveel ‘westerse beschaving’ is. Een land waar Amnesty International opkomt voor onderdrukte burgers. Een land waarvoor ik met mijn spam e-mailadres een petitie onderteken, dat ik het regime in dit land ten zeerste afkeur. Uit zo’n land komen ze. In de volksmond noemt men mijn twee tafelgasten ‘illegaal’. Dat betekent: geen geldig paspoort. Deze mensen kunnen zonder strafblad opgepakt worden. Beide spreken overigens goed Nederlands en terwijl ze vertellen over hun leven, komt bij mij het Nederlandse schaam-rood-wit-blauw op de kaken te staan. Ik schrik als een van hen mij vertelt dat hij een jaar lang is opgesloten in een van de detentiecentra in Nederland; zeg maar gewoon ‘gevangenis’.
Nederlandse vrijheid
Sinds 1945 is ons land bevrijd en onze idealen zijn daarna niet meer op de proef gesteld. Of toch?
Tot 3 maanden geleden wist ik niet dat er in ons land op verschillende plekken mensen zonder paspoort opgesloten worden als misdadigers. Nu weet ik er van. Wat nu? Moet ik protesteren of kan ik nu nog vrolijk doen of er niks aan de hand is?
En mijn idealen? Worden die pas zichtbaar als ik zelf geraakt wordt door onrecht?
Ik weet het niet, maar ik weet wel dat ik kan kiezen. Of opkomen voor mijn idealen, of mijn kop in het zand steken en vooral genieten van mijn welverdiende vakantie. Als ik mijn paspoort maar niet vergeet.
Roald Schaap is gastblogger voor NEO en in het dagelijks leven o.a. singer-songwriter.
