...

Oprah Winfrey praat met Rob Bell over hoe we naar God kijken, hoe we over hem spreken. Een ontdekkingstocht naar onze relatie met God, maar dan door een karakteristieke niet-traditionele bril.

Houvast

Rob Bell is als spreker en schrijver iemand die taboes niet uit de weg gaat. In zijn vorige boek ‘Love Wins’ probeerde hij voorzichtig vraagtekens te zetten bij onze middeleeuwse opvattingen over de hel. Zijn vragen worden overigens niet altijd in dank afgenomen. Het raakt aan de zekerheid van vele gelovigen. Als we als gelovigen houvast vinden bij een aspect van God en dat aspect wordt op losse schroeven gezet door iemand als Rob Bell, dan doet dat stof opwaaien. Rob Bell bevraagt en herformuleert. Maar waarom? Is onze kijk op God niet goed?

De bril waar door we naar de bijbel kijken, is de bril waarmee we onszelf beperken en uiteindelijk God klein houden voor onszelf en anderen. Rob Bell moet gedacht hebben: ‘Durven we vragen te stellen bij onze opvattingen? Durven we twijfel toe te laten om tot een breder besef van God te komen?’

 

Without somehow destroying me in the process, how could God reveal himself in a way that would leave no room for doubt? If there were no room for doubt, there would be no room for me.

Fred Buechner

 

 

 

Twee perfecte danspartners

We hebben als jonge Christenen soms de neiging om ons zo vast te klampen aan God. In onze prilste ervaringen zoeken we duidelijke antwoorden.
We zijn als hele jonge kinderen die vragen of ze buiten mogen spelen, dan is een antwoord als ‘misschien’ of ‘straks’ veel te abstract en geeft onrust. Dat zie je ook terug bij ons als we net geloven. We zoeken dan duidelijk antwoorden zoals ‘ja’ en ‘nee’,  ‘goed’ en ‘fout’. Dit helpt ons om een in deze nieuwe geloofsdimensie staande te blijven.

Toch zie je dat veel gelovigen niet uit deze fase groeien en zich afschermen voor vragen die hun duidelijkheid aantasten. Wat op zich te begrijpen is, want waar duidelijkheid een nood is, zijn vragen en twijfels vijanden.
Maar kunnen geloof en twijfel niet juist twee perfecte danspartners zijn?

Twijfel helpt ons om ons juist sterker te worden in ons geloof. Een zwak geloof heeft niet geworsteld met twijfel en kan die spanning nog niet aan.

Rob Bell is die weg gegaan. Hij heeft de weg bewandelt waarin hij vragen is gaan stellen over de opvattingen die we hebben.
In Rob’s nieuwste boek ‘What we talk about, when we talk about God’ trekt hij onze  vastgeklonken opvattingen in twijfel. Maar hij laat het daar niet bij. Hij schetst ook nieuwe beelden in de hoop een breder beeld van God te kunnen omvatten. Zijn enthousiasme voor God merk je misschien niet in conservatieve uitspraken, maar proef je juist in zijn brede scala aan beelden en verhalen waarmee hij een vindingrijke en liefdevolle God schetst.

Zijn onze woorden die we gebruiken om te praten over God nog wel zuiver? Hebben we ze te vaak ijdel gebruikt? Of hebben we ze teveel beladen met onze oordelen?  Moeten we ze niet ontladen en uitwissen om tot nieuwe taal te komen die zegt wat we bedoelen?

Rob oppert om ons open te stellen voor het mysterie van God. Een mysterie roept vaak vragen op, maar ook een nieuwsgierigheid en ontdekkingsdrang om te zoeken naar nieuwe wegen om het verhaal van God te vertellen: ‘God is with us, God is for us, God is ahead of us’

‘God is met ons’

Een van de zere plekken die Rob aanraakt is het idee dat we van God iemand gemaakt hebben die ver weg is, afwezig, en soms opduikt en helpt.
En daarbij ontstaat het idee wij hier op aarde leven en Hij ver weg is en slechts facultatief is.

Terwijl het hebreeuwse woord ‘ruach / geest’ iets vertelt van een altijd aanwezig God. En deze Ruach / geest wordt in de moderne wereld gezien als iets geestelijks en minder ‘echt’. Terwijl het aardse wordt gezien als echt. Deze tweedeling zie je ook bij gelovigen, die juist focussen op het geestelijke en het aardse als ‘minder’ zien. Dus alles wat geestelijk is, is van God, en al het aardse is niet van God.

De kunst ligt volgens Rob in het opmerken van God in het leven van hier en nu, in het lijden en in de vreugde, in de ontmoeting met een vreemde, in momenten waar het fout gaat, in de worsteling, verdriet en gebrokenheid. 

‘God is voor ons’

Geloven we dat God wilt dat we bloeien? Dat er vrede op aarde is? Dat er betere kunst komt en meer goed eten? En wil God dat we de beste zorg geven aan de aarde? Wil God voor ons zijn en ons door onze moeilijkheden helpen? Wil hij heling brengen in de zoektocht van ons verleden en onze verslavingen?
En geldt dat al op aarde?

Jezus leerde ons bidden: ‘God, doe U wil op aarde, zoals ook in de hemel.’
Jezus zei niet, luister even, ik vertel je wat je moet doen, zodat je straks naar de hemel kan. Hij vertelt ons juist wat we moeten doen, zodat deze plek eruit gaat zien zoals God het zich voorstelt. Het koninkrijk is hier en nu en niet een evacuatie-theologie waarbij je moet zorgen om hier weg te komen.
Het gaat om het vinden van het leven op deze plek, hier en nu, waar de hemel en de aarde elkaar raken. Als je iemand vergeeft, als je vrijgevig bent, als je je oordeel voor je houdt, en als je van mensen houdt, als je opstaat tegen onrechtvaardigheid. Dan raakt de hemel de aarde.

‘God is ahead of us’

God is al vooruit gegaan en trekt ons allemaal mee in een betere toekomst. Vrede, gerechtigheid, schoonheid, liefde, gelijkheid. Hij geeft een belofte voor iets wat nu nog niet waarheid is geworden. Hoop is voor nu. Want nu is wat we hebben. Het verleden is voorbij en in de toekomst zijn we nog niet.
Soms zet een crisis of een uitdaging ons stil en brengt ons terug in het hier en nu. Als we een zware periode meemaken, kunnen we daarin leren hoe mooi het is om in het heden te leven.

Rob legt de vinger op de zere plek: Je kan een persoon zijn die heel geestelijk is en veel bijbelteksten kennen, bekend zijn in complexe theologische systemen, en toch niet een persoon zijn die ‘ziet’. Je kan je hoofd vullen met alle juiste doctrines. Maar het is totaal iets anders dan iemand ontmoeten in het hier en nu en naar die persoon luisteren en ervaren dat die persoon je meer te vertellen heeft dan alle boeken die je gelezen hebt.

Het kado

Rob sluit af met zijn wens dat meer mensen het besef mogen hebben dat ze geliefd zijn, dat de genade van God echt is en ook voor hen is. En dat mensen het unieke eeuwigstromende leven, waar Jezus het over heeft, zullen proeven en als reactie op dat kado zeggen: ‘Wat kan ik doen? Hoe kan ik meewerken? Dat ze hun taak, kunst, of werk mogen vinden waar ze warm van worden.

 

 

Posted by: In: Algemeen, van alles 04 nov 2013 0 comments

In de media verscheen een half jaar geleden het verschrikkelijke nieuws dat Rick Warrens zoon zelfmoord heeft gepleegd na jarenlange depressie. Kloppen de ideeën die we als christenen hebben over depressie wel?

“Zelf ben ik enkele jaren flink depressief geweest,” vertelt Roald. “Ik heb gemerkt hoe onwennig mensen daarmee om konden gaan. Er werden me vanuit goede bedoelingen allerlei short-cuts aangeboden in verschillende soorten en maten. Mijn boekenplank ligt vol met boeken die ik kreeg van goed bedoelende kerkgenoten. En juist dat hielp uiteindelijk niet. Het signaal dat er mee gegeven werd, was: lees dit, want dan lost het je probleem op.”

“Na een lange periode begon ik me af te vragen of  er in eerste instantie wel acceptatie voor is. De goedbedoelde gebeden en adviezen gaven me eerder het gevoel dat mensen me uit het proces wilden trekken. Een enkeling durfde het aan om me in het proces te laten, zonder een welgemeende oplossing aan te dragen. En dat leverde die persoon wel een flink gevoel van machteloosheid op. In die periode heb ik gemerkt hoe krachtig het is als mensen durven het lijden te accepteren of zelfs met je mee durven te lijden. Wat voor moois gebeurt er dan: er ontstaat vertrouwen dat je het aankan, geloof vanuit de ander krijgt vorm in jou! Niet door woorden, maar door het lef van de ander. Het geloof dat aandurft in plaats van nep-geloof dat zelf wegvlucht voor het lijden.”


Jezus was niet bang
Roald: “Soms merk ik dat mensen die de Bijbel hanteerden als magische spreuken-boek minder boodschap hadden aan het accepteren van lijden. Zelf heb ik gelukkig gemerkt dat Jezus niet bang is geweest om met mij de depressie door te gaan en de angsten in de ogen te durven kijken. De manier van ‘redden’ was anders dan ik en anderen verwachtten. Juist door met mij in de diepte aanwezig te zijn, werd de angst en depressie draaglijk en ontwapend.”

Inmiddels gaat het beter met Roald en heeft hij draagkracht ontwikkeld voor de depressies. Hoe? “Door niet langer een fiks te vinden in allerlei geestelijke uitvluchten, maar door langzaam maar zeker meer houvast te vinden in vriendschappen en in laag tempo het lijden in mezelf en anderen te accepteren. Achteraf kijk ik terug naar een periode van depressie en merk ik dat de kerk een te makkelijk antwoord had die voor mij natuurlijk extreem aantrekkelijk was: God haalt je uit de put. Uiteindelijk ben ik blij dat er mensen met me in de put wilden zitten. Opmerkelijk was wel dat de mensen met de grootste geloofsuitspraken het minste durf hadden om naast me te staan.”

– Vandaag lanceert Roald om 12:00 de clip van zijn nummer ‘Barstensvol’.Check die clip hier.

– In de uitzending ‘Nederland zingt op Zondag’ sprak Roald met met Ds. van der Veer over zijn depressie en zijn zoektocht in de kerken naar erkenning.Bekijk de aflevering hier.

 

Ds. Arie van der Veer gaat op pad met zanger Roald Schaap. Hij was aanbiddingsleider en trad onder andere op tijdens Opwekking.

Roald ontdekte op zijn 26e dat hij depressief is, een nasleep van zijn jeugd waarin gevoel nauwelijks een rol speelde. In zijn kerk ervoer hij weinig ruimte om zijn gevoelens te tonen. Tijdens zijn depressie schreef hij het liedje ‘Barstensvol’. Roald zingt het lied voor ds. Arie van der Veer. Hoe lukte het Roald om dit lied te schrijven, uit zijn depressie te komen en te leren hiermee om te gaan?

Wil je de uitzending van Nederland Zingt van 3 november terug zien zonder onderbreking van koor en zang?

Klik hier

Er is hoop

Velen van mn facebook vrienden zullen af en toe wel denken: ‘post ie alweer iets over vreemdelingen, ik lees t al niet eens meer’

Afgelopen weekend in de kroeg met 2 goeie vrienden werd me een spiegel voorgehouden. iets wat ik al wist werd nog duidelijker, mensen doodgooien met posts over hoe slecht alles wel niet is, slaat ze lam…

En ik herken het, als we alleen maar slecht nieuws horen en geen uitzicht krijgen op een betere wereld, dan haal ik op een gegeven moment m’n schouders op. Ik kan er niets mee. Het is te groot voor me, ik kan het niet veranderen.
Zo volg ik iemand die alleen maar post over abortus incl aanstootgevende video’s. Zo aanstootgevend dat ik niet meer durf te klikken. En ja, ook ik ben zo’n persoon, ik schreeuw om aandacht, en eerst lijkt het alsof mensen me horen, en dan verstomd het. Sociale media is dan ook niet sociaal genoeg om echt te weten hoe iets overkomt, ik gok dat 50% van m’n facebook ‘volgers’ behoort tot het type ‘spieker’, die zelf nooit op het duimpje klikt, alleen door de facebook gordijnen naar binnen spiekt en stilletjes weer uitlogt.
Daar krijg ik geen feedback van, geen idee of m’n verhaaltjes iemand bereiken, en geen idee of ik ze beledig, verlam of vermaak met de letters en plaatjes op m’n tijdlijn. Behalve als ik mijn relatie-status verander, dat levert 140 likes op.

Lees verder…

Posted by: In: van alles 23 dec 2011 0 comments Tags: ,