Er is hoop
Velen van mn facebook vrienden zullen af en toe wel denken: ‘post ie alweer iets over vreemdelingen, ik lees t al niet eens meer’
Afgelopen weekend in de kroeg met 2 goeie vrienden werd me een spiegel voorgehouden. iets wat ik al wist werd nog duidelijker, mensen doodgooien met posts over hoe slecht alles wel niet is, slaat ze lam…
En ik herken het, als we alleen maar slecht nieuws horen en geen uitzicht krijgen op een betere wereld, dan haal ik op een gegeven moment m’n schouders op. Ik kan er niets mee. Het is te groot voor me, ik kan het niet veranderen.
Zo volg ik iemand die alleen maar post over abortus incl aanstootgevende video’s. Zo aanstootgevend dat ik niet meer durf te klikken. En ja, ook ik ben zo’n persoon, ik schreeuw om aandacht, en eerst lijkt het alsof mensen me horen, en dan verstomd het. Sociale media is dan ook niet sociaal genoeg om echt te weten hoe iets overkomt, ik gok dat 50% van m’n facebook ‘volgers’ behoort tot het type ‘spieker’, die zelf nooit op het duimpje klikt, alleen door de facebook gordijnen naar binnen spiekt en stilletjes weer uitlogt.
Daar krijg ik geen feedback van, geen idee of m’n verhaaltjes iemand bereiken, en geen idee of ik ze beledig, verlam of vermaak met de letters en plaatjes op m’n tijdlijn. Behalve als ik mijn relatie-status verander, dat levert 140 likes op.
