...

Er is hoop

Geplaatst door: In: Algemeen, van alles 30 jun 2013 Reacties: 1 Tags: , , , ,

Er is hoop

Velen van mn facebook vrienden zullen af en toe wel denken: ‘post ie alweer iets over vreemdelingen, ik lees t al niet eens meer’

Afgelopen weekend in de kroeg met 2 goeie vrienden werd me een spiegel voorgehouden. iets wat ik al wist werd nog duidelijker, mensen doodgooien met posts over hoe slecht alles wel niet is, slaat ze lam…

En ik herken het, als we alleen maar slecht nieuws horen en geen uitzicht krijgen op een betere wereld, dan haal ik op een gegeven moment m’n schouders op. Ik kan er niets mee. Het is te groot voor me, ik kan het niet veranderen.
Zo volg ik iemand die alleen maar post over abortus incl aanstootgevende video’s. Zo aanstootgevend dat ik niet meer durf te klikken. En ja, ook ik ben zo’n persoon, ik schreeuw om aandacht, en eerst lijkt het alsof mensen me horen, en dan verstomd het. Sociale media is dan ook niet sociaal genoeg om echt te weten hoe iets overkomt, ik gok dat 50% van m’n facebook ‘volgers’ behoort tot het type ‘spieker’, die zelf nooit op het duimpje klikt, alleen door de facebook gordijnen naar binnen spiekt en stilletjes weer uitlogt.
Daar krijg ik geen feedback van, geen idee of m’n verhaaltjes iemand bereiken, en geen idee of ik ze beledig, verlam of vermaak met de letters en plaatjes op m’n tijdlijn. Behalve als ik mijn relatie-status verander, dat levert 140 likes op.

Maar dit weekend in de kroeg was er een real-life ontmoeting en dan is feedback veel normaler en ontspannender, m’n vrienden konden feilloos vertellen hoe mn posts op hen overkwamen en heel fijn: ik kon ze laten zien hoe ik ze bedoelde. Want waar twitter me 140 tekens geeft om m’n verhaal ongenuanceerd samen te vatten, geeft facebook me oneindig tekens, maar hoe langer de verhalen hoe minder lang de aandacht. Dus laat ik me vaak verleiden tot kort geformuleerde propaganda om zo zwart/wit mogelijk de aandacht te ontfrutselen van tijdlijn-scrollers die tijdens sog-momenten nog wat duimpjes uitdelen.

Het lijkt alsof ik samen met zoveel anderen opnieuw wars wordt van emotionele berichten, nood hier, onrecht daar en gelukkig zijn er grappige kattenplaatjes en flashmobs om tijdens de lunch te ontspannen.
En ja ik heb ze nodig, want het leven is niet alleen kommer en kwel. Het leven is mooi en hoopvol en tegelijk vol onrecht. Maar die hoop is alleen nodig op plekken waar hopeloosheid is. Ik kan me prima verhouden tot een leven waarin alles voor de wind gaat, daar heb ik geen hoop voor nodig. Een tijdlijn met deel-en-win-plaatjes en virale huwelijksaanzoeken kom ik prima al duimend en delend door.
Wat vroeger op tv gebeurde als je naar zielige zwarte kindertjes keek met een vlieg op hun neus en hun magere borstkastjes boven de opgezwollen buikjes, gebeurt nu op onze ‘smart’phone:

 

‘Gedeelde smart is geen halve smart meer.’ – We sluiten ons af.

 

 

Op de een of andere manier kunnen we maar een bepaalde hoeveelheid smart dragen. De een draagt zijn eigen smart, de ander draagt de smart van geaborteerde kinderen, weer een andere draagt de smart van vreemdelingen.

Waarom kan een mens niet meer smart aan? Of heb ik het nu mis en bestaat er een manier om smarten te dragen? Ik kijk graag in de ogen van Jezus, man van smarten. En waarom eigenlijk?
Want soms confronteert hij me met z’n blik vol erbarmen en dan kom ik tot mezelf, tot mijn pijn en zorgen. Maar tegelijkertijd is er hoop in zijn blik.
Geen blik die angst uitstraalt en onrecht wegmoffelt, maar een blik die onrecht erkent en dat onrecht in de ogen durft te kijken, Is dat hoop? Durven kijken EN verandering durven dromen?

Door in die ogen te kijken groeit er in mij hoop. Geen goedkope hoop van ‘stil maar wacht maar alles wordt nieuw’ maar hoop die in deze tijd van hopeloosheid een richting ziet.
Durf ik dat te zien? Durf ik te zien dat het beter wordt, ook de kleine stapjes ernaar toe, zodat ik mee kan doen met die beweging, of durf ik alleen het eindpunt te zien, een soort escapisme: verlamd mijn talenten onder de grond stoppen, en wachten tot Jezus terugkomt en dan weer opgraven?

Vroeger hadden mijn ouders op hun kleine rode Fiat Ritmo een sticker zitten, met een regenboog en de letters: ‘Er is hoop’. Omdat ik vaak last had van wagenziekte in onze stinkende kleine auto (in die tijd rookten ouders nog in auto’s) had deze sticker altijd een beetje bijsmaak voor me. Ja er is hoop, maar nee, ik ben ook gewoon misselijk en de auto moet nu aan de kant!

Ik ben geen zure activist die overal tegen is. Ik kan alleen maar tegen iets zijn, omdat ik ook voor iets ben: een verandering die langzamerhand begint op te doemen temidden van jarenlang weggestopte vreemde praktijken in vreemdelingendetentiecentra.
Ook nu is er hoop, voor mij trouwens een vanzelfsprekendheid. Aan mijn tijdlijn, gevuld met prachtige vredesduifplaatjes met bijbelteksten en regenboog-kleuren-hillsong-covers die een hoop duimpjes krijgen, heb ik niets toe te voegen.
Dus ja, er is hoop, maar de vreemde auto moet ook gewoon aan de kant, om de misselijkmakende dingen eruit te gooien.

Vanuit de hoop die in me leeft kan ik zeggen, dingen gaan veranderen. En als we de stapjes durven zien kunnen we ook meebewegen.
Als we wegkijken vanwege onze lamgeslagen kortgelovigheid en ons zoet houden met foto’s van cupcakes en regenboogtaart, gooit ons leven niet overhoop. Want dat wil niemand. Ik niet, jij niet en ook Fred Teeven niet.

De zelfmoord van Dolmatov in het detentiecentrum bracht een boel aan het licht en de carriere van Fred stond even op het spel. Maar hij ‘overleefde’ dat. Nu is hij de liefste leerling van de klas die zijn huiswerk doet om toch over te mogen naar het volgende jaar.

Maar lijken we niet allemaal een beetje op Fred Teeven? Twijfelend over of we wel een verschil kunnen maken, en te bang voor de gevolgen van ‘iets te lang kijken’ of ‘luisteren naar de problemen’ van mensen in nood?

En in een reflex scrollen we door, klikken we weg en zeggen we samen met Fred:

 

 

‘Ik ga me niet opwinden over dingen die ik toch niet kan veranderen’

 

 

‘ik moet niet alles binnen laten komen’

 

 

‘sorry, ik kan U niet helpen meneer, U moet praten met de mensen die daarvoor zijn’

 

 

 

Zie interview met Fred Teeven

Reacties: 1

  1. Geplaatst door Name *Adrie Klöne 09 aug 2018 at 13:23

    Bericht..
    Hallo beste “Er Is Hoop” vrienden.
    Dat er heel veel hoop is, hoefblad u natuurlijk niet te zeggen maar zijn er nog “Er Is Hoop” stickers?
    Ik zou er zo graag weer eentje op mijn auto willen.
    Kunt u me daar aan helpen?
    Heel hartelijke dank

Sorry, reageren kan op dit moment niet.

Related Posts